ตลอดการเดินทางฉันเอาแต่หลับไม่รู้เรื่อง พลาดจริง ๆ ที่ตัดสินใจขึ้นรถทัวร์มา เพราะนี่เป็นการนั่งรถที่ทรมานที่สุด ทั้งปวดก้นปวดหลัง แม้ว่ารถจะจอดพักให้เดินเหยียดแข้งเหยียดขาตั้งสองรอบก็ตาม
“โห ฝุ่นเกรอะอะไรขนาดนี้ ดีนะที่เอาเต็นท์มา”
ยัยพิมอุทานเสียงดัง หลังจากที่พวกเราเดินขึ้นมาบนอาคารไม้หลังเก่าที่เต็มไปด้วยกองหนังสือ คาดว่าคงเป็นห้องสมุด
“ห้องเรานอนกันแค่นี้ใช่ไหม”
เพื่อนที่มาด้วยกันเอ่ยถาม
“เหลือดาวอีกคนหนึ่ง กำลังกลับไปเอาเต็นท์นอนน่ะ”
ฉันเอ่ยตอบพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยสีหน้าไม่สู้ดี ตอนกลางวันแสก ๆ ยังน่ากลัวขนาดนี้ ถ้าค่ำมืดขึ้นมาจะน่ากลัวขนาดไหนนะ ยังดีที่อาจารย์กำชับหนักแน่นว่าให้เตรียมเต็นท์นอนกันมาทุกคนเพราะอากาศค่อนข้างหนาวเย็น เพราะฉะนั้นตอนฉันลืมตาตื่นขึ้นมาดึกดื่นก็จะไม่ได้เห็นตู้ไม้เก่า ๆ ที่ดูมีอายุ หรือคานไม้ที่มีเชือกห้อยโตงเตงลงมาโดยไม่รู้เลยว่าเป็นเชือกอะไร
“เ
