พอออกมาจากค่ายอาสา เฮียคินน์ก็พาฉันมาพักอยู่ที่ผับของเขาเพื่อรำลึกความหลังกัน แต่ฉันก็อ้อนให้เขาพากลับมานอนที่หอพัก เพราะเป็นห่วงเจ้านุ่มนิ่ม มาถึงก็ต้องตาลุกวาว เพราะสีของมันเปลี่ยนไปมาก เฮียบอกว่าอีกไม่กี่วันมันจะกลายเป็นผีเสื้อแล้ว แต่ที่น่าใจหายคือ ถ้ามันเป็นผีเสื้อเมื่อไหร่เฮียจะปล่อยมันไปทันที
ถึงแม้ว่าฉันจะรักและอยากเก็บมันไว้เลี้ยงต่อ แต่เฮียบอกว่าสภาพแวดล้อมห้องเราไม่ได้เหมาะที่จะเลี้ยงมันขนาดนั้น ถ้าเราเอาแต่รั้งมันไว้ มันก็อาจจะตาย หรือไม่ก็คงหมดโอกาสได้ไปเจอโลกสวย ๆ ด้านนอก นี่จึงเป็นสาเหตุที่ฉันต้องยอมตัดใจอย่างเสียไม่ได้
ก๊อก ก๊อก!
เสียงใครเคาะอะไรบางอย่างทำให้ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนเตียงทั้งที่ยังไม่ลืมตาตื่นเต็มที
ก๊อก ก๊อก!
คราวนี้เสียงดังขึ้นอีกรอบ และชัดเจนว่ามันดังอยู่ที่หน้าประตู ฉันงุนงงเล็กน้อย เพราะร้อยวันพันปีไม่เคยจะมีใครมา
