นั่งรถกันมาไม่นานพวกเราก็มาถึงที่หมาย ระหว่างทางเฮียเอาแต่กุมมือฉันแน่นไม่ยอมปล่อย แถมยังอ้อนให้ป้อนขนมจนหมดไปหลายห่อ ส่วนพี่เซนนี่หลับตลอดทาง ตื่นมาแกะขนมกินบ้าง แต่ก็นอนหลับต่อได้เฉย ไม่รู้ไปอดหลับอดนอนมาจากไหน
“เอาลงหมดแล้วใช่ไหม กูไม่วนรถเอากลับมาส่งนะเว้ย”
“หมดแล้ว ๆ”
พี่เซนตะโกนบอกพร้อมกับปัดมือไล่ จากนั้นก็เดินหอบข้าวของขึ้นหอพักไปอย่างพะรุงพะรัง
“ไม่ไปช่วยยกของขึ้นหอก่อนเหรอคะ”
ฉันชะเง้อมองไปข้างหลังอย่างนึกห่วง ในขณะที่รถเริ่มเคลื่อนตัวออกมาช้า ๆ
“ช่างมันเถอะน่า รีบกลับห้องกันเถอะ ฉันอยากกอดเธอจะแย่”
“ก็กอดสิคะ กอดบนรถก็ได้”
“ถ้าแค่กอด ฉันจะรอให้ถึงห้องก่อนทำไมล่ะ”
“...”
นี่เขาหมายถึง...
“ฮะ เฮีย พูดไรเนี่ย กลางวันแสก ๆ”
ฉันเริ่มอึกอัก ทั้งเขินและหน้าแดงจนปั้นหน้าไม่ถูก
“ทำไมล่ะ ปกติกลางวันก็เอาได้นี่”
เขาปล่อยมือจากการกุมมือของฉันขึ้นไปลูบหัวแผ่วเบา ทั้งที่กำลังขับร
