ฝนสาดเทกระหน่ำลงมาในช่วงบ่ายสามโมงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เป็นเหตุให้กลุ่มนักศึกษาที่ไม่ได้เตรียมตัวรับมือต้องมายืนเรียงตัวกันที่ด้านล่างอาคาร บางคนก็มีคนขับรถมารับ บ้างวิ่งฝ่าสายฝนเพื่อไปขึ้นรถของตัวเอง แต่ฉันโชคร้ายยิ่งกว่านั้น เพราะนอกจากจะไม่ได้เอารถมาแล้ว แบตโทรศัพท์ยังหมดอีกด้วย
จริง ๆ วันนี้ตั้งใจจะขับรถมาเอง แต่เฮียยืนยันหนักแน่นว่าอยากมาส่ง ฉันจึงยอมตามใจ แต่ใครจะคิดล่ะว่าวันนี้อาจารย์ติดธุระ จึงปล่อยให้เลิกเรียนก่อนกำหนด
“อลิซ! อลิซ”
ในระหว่างที่ฉันกำลังกอดอกตัวสั่นด้วยความหนาวเย็น อยู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงคล้ายกับคนเรียก จึงเงยหน้าขึ้นมาชะเง้อดู
“มายืนทำอะไรตรงนี้”
คนที่ฉันพยายามจะหนีหน้ามาตลอดตะโกนเอ่ยถามฝ่าเสียงฝน ส่วนตัวเขาก็นั่งอยู่ในรถแล้วเปิดกระจกลงเกือบครึ่ง
“รอเฮียมารับน่ะ”
ฉันตะโกนตอบยูโรแล้วเบือนหน้าหลบแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ แต่แทนที่อีกฝ่ายจะขับรถไป เขากลับปิดกระจกแล้วเด
