เปลือกตาบางปรือขึ้นช้า ๆ เพื่อสู้แสง ริมฝีปากที่แห้งผากบ่งบอกถึงความอยากกระหายในของเหลวที่เรียกว่าน้ำจนต้องแค่นเสียงอันแหบพร่าเอ่ยขอ
“นะ น้ำ ขอน้ำ”
“อลิซ!”
เสียงที่คุ้นเคยตะโกนเรียกชื่อ ก่อนจะพุ่งเข้ามากุมมือฉันไว้ ในขณะที่สายตาจับจ้องด้วยความโล่งใจจนน้ำตาเอ่อคลอ
“เทน้ำให้ลูกสาวฉันหน่อย อีกคนไปตามหมอ”
พ่อออกคำสั่ง ลูกน้องของเขาก็รีบทำตามอย่างรวดเร็ว เมื่อฉันได้รับแก้วน้ำแล้วก็รีบกระดกเข้าไปอึกใหญ่ ราวกับโหยหาสิ่งนี้มาแรมปี
“เป็นไงบ้างลูก เจ็บตรงไหนบ้าง”
ผู้ชายตรงหน้าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มือหนาก็ลูบหัวฉันแผ่วเบาอย่างที่ชอบทำ
“เจ็บขาค่ะ”
ฉันค่อย ๆ ดันตัวขึ้นมานั่ง เป็นจังหวะเดียวกับที่หมอเข้ามาตรวจเช็กอาการ ผลออกมาว่าร่างกายฉันปกติดี มีเพียงบาดแผลถลอกตามร่างกาย นั่นเป็นเพราะฉันคาดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้อยู่ ที่สำคัญ... ก่อนที่รถจะคว่ำ เฮียคินน์เขาเอาตัวเองเข้ามากอดฉันเอาไว้จนกลา
