ผ่านมาสามวันแล้วที่ฉันต้องรักษาตัวอยู่โรงพยาบาล และถึงแม้ว่าฉันจะกลับมาเดินได้เป็นปกติแล้ว แต่พ่อยังอยากให้นอนพักฟื้นที่นี่ต่อ ฉันเองก็ไม่ได้ขัดอะไร เพราะการอยู่ที่นี่ก็ได้อยู่ใกล้กับเฮียคินน์ด้วย ปกติฉันจะมาสิงอยู่ที่ห้องของเขาทุกวัน วันนี้ก็เช่นกัน
พยาบาลสาวประจำตัวรู้หน้าที่ในตอนเช้า หลังจากกินข้าวและยาเสร็จเธอก็พาฉันขึ้นมายังห้องของเฮียคินน์ทันที แต่วันนี้กลับรู้สึกผิดปกติ เพราะยังไม่ทันเปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงพูดคุยเจี๊ยวจ๊าวดังออกมาจากข้างในห้องแล้ว หรือว่า... เฮียจะฟื้นแล้ว!
คิดได้แบบนี้ก็ไม่รอช้า ฉันรีบผลักประตูเข้าไปด้วยความตื่นเต้น และเป็นอย่างที่คิดจริง ๆ เฮียคินน์กำลังนั่งเอนตัวพิงไปกับเตียงที่ถูกปรับขึ้นเล็กน้อย และข้างเตียงทั้งสองข้างถูกประกบไปด้วยผู้ชายสองคนที่อยู่ในเสื้อช็อปวิศวะสีแดง ฉันไม่มั่นใจว่าใช่เพื่อนเขาหรือเปล่า แม้ว่าหน้าตาจะดูอ่อนกว่าเล็กน้อย แต่ก็ยกมือขึ้น
