“แกจะกลับห้องเลยไหมเนี่ย”
พิมเอ่ยถามในขณะที่เราทั้งคู่กำลังเก็บกระเป๋าในคาบสุดท้าย วันนี้มีเรียนแค่ช่วงเช้า ฉันกะว่าจะกลับไปนอนชดเชยให้หนำใจสักหน่อย เพราะเมื่อคืนเฮียร์คินน์ล่อไปสองชั่วโมงกว่า กว่าจะได้นอนก็ตีหนึ่งเลย
“อืม กินข้าวเสร็จก็คงกลับเลย”
“งั้นวันนี้ไปกินข้าวที่ตึกวิศวะไหม”
“ตึกวิศวะ?”
ฉันทวนคำถามด้วยความแปลกใจ เนื่องจากตึกคณะบริหารกับตึกวิศวะไม่ได้อยู่ใกล้กันเลย แถมตึกนั้นยังคนแน่นตลอด ขับรถผ่านทีไรนึกว่าโรงเรียนชายล้วน
“ทำไมต้องไปกินนั่นล่ะ”
“ฉันจีบเด็กวิศวะอยู่น่ะ แก... ไปกินข้าวเป็นเพื่อนกันหน่อยดิ”
“ฮะ?”
ปกติฉันไม่ค่อยได้กินข้าวที่โรงอาหาร เพราะเมนูมันจำเจไม่ค่อยถูกปาก แต่นี่ต้องไปกินข้าวที่โรงอาหารตึกวิศวะที่คนแน่นจนแทบจะเหยียบหัวกันเดิน หากจะตอบตกลงก็คงเป็นการบังคับขืนใจตัวเองมากไปหน่อย
“ฉันไม่...”
“นะแก ไปเป็นเพื่อนหน่อย ฝั่งนั้นกับข้าวอร่อยมากเลยนะ”
อีกฝ่ายรบเ
