บอกแล้วเธอก็กระทืบเท้าลงบนเท้าของอีกฝ่ายเต็มแรง ก่อนจะสะบัดผมม้าไปฟาดหน้าเขา จากนั้นก็ควงแขนวฤทธิ์ไปทางลานจอดรถอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้นายแบบหนุ่มได้แต่ตะโกนด่ามาตามหลัง แต่เธอก็ไม่คิดจะสนใจเลยสักนิด
ก็แค่เสียงเห่าหอนของหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่ง…
ไม่มีค่าอะไรให้เธอต้องใส่ใจอยู่แล้ว!
“แล้วจะเอาไงต่อ”
วฤทธิ์หันมาถามเมื่อพวกเขามาถึงรถของกัญญาดาแล้ว
“นายก็ขับรถตามฉันไปที่คอนโดละกัน ง่วงไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใช่ ฉันหมายถึงเรื่องค่าขนมกับบัตรเครดิตน่ะ ถ้าพ่อเธอตัดหางปล่อยวัดเธอจริงๆ ล่ะ เธอจะเอาไงต่อ”
“ฉันจะทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเอง ไม่ต้องห่วงหรอก”
“ทำงานร้องเพลงกลางคืนน่ะเหรอ”
“ใช่”
“แต่มันอันตรายนะ ทำงานในผับแบบนั้นเจอแต่คนเมาทุกวัน เกิดเจอไอ้เลวที่ไหนลวนลามจะทำยังไงล่ะ”
“ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น เมื่อกี้นายก็เห็นว่าฉันจัดการไอ้บ้านั่นยังไง ไม่เห็นมันจะทำอะไรฉันได้เลยนี่”
“นั่นเป็นเพราะมันรู้จัก
