“ไอ้บ้าเอ๊ย! สุดท้ายก็ไม่พ้นเรื่องใต้สะดืออยู่ดี”
“ก็แค่พูดให้เข้าใจเอาไว้ก่อนน่ะ อย่าเพิ่งโมโหสิเมียจ๋า สรุปว่าไง ถ้าเธอตกลงเราจะได้ไปแสดงละครด้วยกันเลย แต่ถ้าไม่...ฉันก็จะได้กลับ”
กัญญาดานิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้ารับในที่สุด
“ก็ได้ เอาตามที่นายบอกละกัน”
“โอเค งั้นไปกันเถอะ” แล้วเขาก็คว้ามือเธอมากุมเอาไว้
“จะรีบจับมือทำไม ยังไม่เจอผู้ชายคนนั้นเลย”
“ก็จับให้ชินไง เราต้องทำตัวสนิทสนมกันเอาไว้นะ ไม่งั้นใครจะเชื่อล่ะว่าเราเป็นแฟนกัน จริงรึเปล่า”
“แต่ถ้าเพื่อนคนอื่นมาเห็น เค้าจะเข้าใจผิดเอาน่ะสิ”
“จะผิดจะถูกมันก็เรื่องของเรา พวกมันจะเข้าใจยังไงก็เรื่องของพวกมัน ไปเถอะ ง่วงแล้วอยากนอน”
แล้วเขาก็จูงมือเธอให้ลงไปที่ชั้นล่างด้วยกันโดยไม่คิดจะใช้ลิฟต์ด้วย ราวกับอยากจะยืดเวลาที่จะได้จับมือเธอให้นานขึ้นอีกนิด โดยไม่สนใจเลยว่าคนข้างๆ จะเหนื่อยกับการเดินลงบันไดหรือเปล่า
ที่หน้าตึกคณะ น
