“กุ้ง เดี๋ยวสิกุ้ง เธอโกรธฉันเรื่องอะไรน่ะ ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยล่ะ ฉันตั้งใจเตรียมทั้งหมดนี่เพื่อเธอเลยนะ” เขาคว้ามือเธอไว้ก่อนที่เธอจะได้ถอดชุดเดรสที่เขาซื้อให้ออกจากร่าง
กัญญาดาถอนหายใจเฮือก ก่อนจะหันกลับมามองมือเขาที่จับข้อมือเธออยู่ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองเขาตรงๆ
“ขอโทษละกัน ฉันแค่เหนื่อย อยากพักผ่อนน่ะ”
“แต่นี่มันวันเกิดเธอนะ”
“ขอบใจนะที่นายใส่ใจวันเกิดของฉัน ขอบคุณสำหรับอาหาร เครื่องดื่มและเค้ก รวมถึงชุดนี่ด้วย แต่นายไม่ต้องใจดีกับฉันมากนักหรอก เพราะขนาดแม่แท้ๆ ยังทิ้งฉันไปตอนที่ฉันกำลังเป่าเค้กเลย เพราะฉะนั้นฉันไม่อินกับเรื่องแบบนี้นานแล้ว”
วฤทธิ์ยอมรับว่าเขาอึ้งไปเลยเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอบอก เพราะเขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าเธอถูกมารดาทอดทิ้งในวันเกิดของตัวเอง
“กุ้ง...คือฉัน...”
“ฉันขอบใจนายจริงๆ นะฤทธิ์ที่ช่วยจัดงานวันเกิดเล็กๆ ให้ แต่ฉันไม่อยากให้ความทรงจำเลวร้ายในอดีตมันตามม
