เช้ามืดของวันอาทิตย์ซึ่งเป็นเวลาพักผ่อนของปิยฉัตร ถูกรบกวนด้วยการเคาะประตูห้องหลายต่อหลายครั้งจนน่ารำคาญ แม่คนขี้เซาคว้าหมอนที่วางอยู่ใกล้ๆ มาปิดหูทั้งที่ยังไม่ลืมตา แต่เสียงเคาะประตูก็ยังไม่สร่างซา พลิกไปพลิกมาด้วยท่าทางฮึดฮัดขัดใจอยู่หลายตลบ สุดท้ายกุมารแพทย์สาวก็จำต้องดึงตัวขึ้นมาจากเตียงอย่างเกียจคร้านพร้อมขยับปากบ่นงึมงำ จากนั้นก็เดินลากขาหัวฟูมาเปิดประตู
สภาพสะลึมสะลือครึ่งหลับครึ่งตื่นของเจ้าของห้อง ทำให้คนที่ยืนอยู่หน้าประตูถือโอกาสดันบานประตูให้อ้ากว้าง แล้วแทรกตัวเข้าสู่ภายใน ทำเอาแม่สาวห้าวเป้งที่เสพติดการนอนอย่างบ้าคลั่งเริ่มได้สติ มองผู้บุกรุกด้วยความตกใจ แต่ก็เป็นไปแค่เสี้ยวนาที ก่อนที่ความโมโหจะมาแทนที่พร้อมกับการหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง
“พวกมึงมาทำอะไรที่ห้องกูไม่ทราบ”
เมื่อสติกลับมาครบถ้วน คนที่เพิ่งจะได้นอนเต็มตายังไม่ถึงสามชั่วโมงเพราะมีเคสด่วนตอนตีสองก็ยืนกอดอกจังก้
