“เบาๆ หน่อยสิ ไอ้คนบ้านี่! เดี๋ยวใครก็มาได้ยินกันพอดี”
“ได้ยินก็ช่างหัวมันสิ” คนที่ก่อนหน้านี้เคยสั่งให้เธอห้ามบอกใครเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งคู่มาบัดนี้กลับเอ่ยอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจจนน่าหมั่นไส้
“แต่มึงเป็นคนบอกเองนะว่าห้ามกูบอกใคร อย่ามากลับคำง่ายๆ แบบนี้สิ”
“ก็กูอยากกลับคำ มีอะไรไหม” ปรเมศลอยหน้าเอ่ยรวน หน้ากวนๆ ที่อยู่ใกล้แค่คืบทำให้ธารธารานึกอยากจะยกมือข่วนให้ลายพร้อยหมดหล่อเสียเหลือเกิน
“พูดอะไรรู้จักเกรงใจคู่หมั้นตัวเองบ้างนะ หมอกีรติน่ะลืมไปแล้วหรือไง” น้ำเสียงคล้ายแง่งอนทำให้เขาอมยิ้ม
“หึงเหรอ หึงก็ดีสิ ดีใจจังที่เมียหึง” พ่อเจ้าประคุณยังมีหน้ามาล้อเลียน
“ไม่ได้หึง แต่เขาเป็นคู่หมั้นมึงจริงๆ”
“ไม่ใช่คู่หมั้น…แค่ว่าที่ แต่มึงเป็นเมีย” เขาเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำ ทำให้คนที่ถูกเรียกว่าเมียอดหน้าแดงด้วยความกระดากอายไม่ได้ และความเป็นธรรมชาติของเธอก็ทำให้เขาร้อนรุ่มไปทั้
