ย่างเข้าเดือนหกฝนก็ตกพรำๆ หน้าฝนปีนี้ตั้งเค้ามาด้วยลมพายุจนน่ากลัว ท้องฟ้าเป็นสีแดงฉาน ไม่นานก็แปรเปลี่ยนเป็นดำทะมึนชวนขนลุก และก็เป็นคราวซวยของธารธาราเพราะรถที่เธอเพิ่งไปถอยมาใหม่เกิดงอแงตั้งแต่เมื่อค่ำวานนี้จนต้องนำไปจอดซ่อมที่อู่ แต่ก็ยังดีที่คอนโดของเธออยู่ใกล้กับสถานีรถไฟฟ้า
ปริ๊น! ปริ๊น! ปริ๊น!
เสียงบีบแตรรถยืดยาวจนน่ารำคาญทำให้คนแถวนั้นต่างเหลียวมอง ไม่เว้นแม้กระทั่งเจ้าของร่างเพรียวระหงที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนขึ้นกับกางเกงแสลคสีดำ ซึ่งกำลังเดินแกมวิ่งออกจากหน้าโรงพยาบาลเพื่อไปขึ้นรถไฟฟ้า ซึ่งมีสถานีอยู่ถัดจากโรงพยาบาลออกไปอีกประมาณสามช่วงตึก
“ขึ้นมา!” หลังจากจอดรถเทียบฟุตปาธ และตีไฟฉุกเฉินชั่วคราว เจ้าของรถยนต์คันหรูก็ลดกระจกลงมา แล้วตะโกนออกคำสั่งกับคนที่กำลังเดินแกมวิ่ง
“ไม่เป็นไร มึงไปเถอะ”
ที่สุดคนที่รู้ตัวว่ากำลังโดนตามคุกคามก็หยุดเดิน แล้วหันไปบอกเจ้าของรถซึ
