เกือบบ่ายสามโมงเย็นเลยนั่นแหละ กว่าอนลจะขับรถพาสร้อยมาลากลับมาส่งที่บ้าน และแน่นอนว่าเขาไม่พลาดที่จะทักทายกับคุณแม่ยาย
“สวัสดีครับคุณแม่”
“คุณอนล... ทำไม... เรียกแม่สร้อยแบบนั้นล่ะคะ” สร้อยมาลาท้วงด้วยแก้มที่แดงระเรื่อ
“ก็ทำไมผมจะเรียกไม่ได้ล่ะ ในเมื่อเราสองคนเป็น... คนรักกัน...”
แล้วอนลก็ตวัดแขนรวบเอวคอด รั้งร่างอรชรเข้าไปแนบชิด
สายใจเห็นภาพนั้นแล้วก็อมยิ้มออกมาด้วยความยินดี
“อย่าทำแบบนี้สิคะ เดี๋ยวแม่ของสร้อยตกใจพอดี”
หล่อนพยายามแกะมือเหนียวๆ ของอนลออกจากเอว แต่ก็ทำไม่สำเร็จ
“แม่จ๊ะ คือว่า...”
“คุณแม่ครับ ผมขอดูแลลูกสาวของคุณแม่ไปตลอดชีวิตได้ไหมครับ”
“คุณอนล...”
หล่อนไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดแบบนี้ออกมา จึงอดตกใจไม่ได้
“ด้วยความยินดีเลยค่ะ เดี๋ยวแม่แถมข้าวสารให้อีกสองกระสอบด้วยดีไหมคะ”
สายใจรู้ว่าลูกสาวกำลังขัดเขินจึงพยายามทำให้บรรยากาศผ่อนคลายขึ้น
“แม่... ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ
