“เพิ่งหกโมงเอง จะรีบกลับไปทำไม”
“แต่สร้อยไม่ได้บอกแม่เอาไว้ ป่านนี้ท่านต้องเป็นห่วงสร้อยมากเลยค่ะ”
ชายหนุ่มอมยิ้ม แนบปากร้อนรุ่มลงบนหน้าผากมนเบาๆ
“ผมโทรไปบอกท่านแล้วล่ะ”
“คะ?”
“ก็ตอนที่คุณลุกไปเข้าห้องน้ำ ผมโทรไปบอกท่านว่า คุณจะอยู่กับผมทั้งคืน”
ความกังวลใจถูกแทบที่ด้วยความตื่นตกใจระคนขัดเขิน
“คุณ... พูดแบบนั้นกับแม่สร้อยได้ยังไงกันคะ คุณอนล”
เขาหัวเราะ ดวงตาคมเข้มยังคงกวาดมองไปทั่วใบหน้างามตลอดเวลา
“แล้วทำไมผมจะพูดไม่ได้ล่ะ ในเมื่อมันคือความจริง”
“ก็...” หล่อนอึกอักขัดเขิน “ก็ถ้าคุณพูดแบบนั้นออกไป แม่ก็จะรู้น่ะสิคะว่าเราสองคน... เอ่อ... ทำอะไรกัน...”
เสียงหัวเราะของอนลดังมากขึ้น ก่อนที่เขาจะก้มลงจูบปากอิ่มหนักหน่วง อย่างแสนเสน่หา
“ผมว่าท่านรู้นานแล้วนะ ว่าเราน่ะ... เป็นผัวเมียกัน”
“คุณอนล...”
“คุณเดินขาเปลี้ยเข้าบ้านทุกวัน คุณคิดว่าแม่คุณไม่รู้เลยหรือ หื้อ?”
หล่อนยิ่งหน้าแด
