พิมพิชชานั้นใจสั่นแบบแปลกๆ ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นมันทำให้เธอหวั่นไหวอยู่ไม่น้อย หัวใจของหญิงสาวเต้นแรง ในขณะที่คนที่ทำให้เธอปั่นป่วนเช่นนี้กลับนอนหลับอย่างสบายใจ แต่เธอไม่รู้เลยว่ากว่าที่ร่างสูงจะหลับลงไปได้เขาก็ต้องข่มความรู้สึกมากมายเช่นกัน
เมื่องานแต่งงานเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์ทั้งสองก็กลับมาทำงาน แม้ว่าภูชิตจะไม่เห็นด้วยที่พิมพิชชาจะทำหน้าที่พยาบาลต่อไป แต่เขาก็ไม่สามารถห้ามเธอได้ เธอสัญญาว่าหลังจากเธอตั้งครรภ์ครบห้าเดือนเธอจะยอมหยุดทำงาน ดังนั้นตอนนี้เขาจึงทำได้เพียงใช้อำนาจมืดให้เธออยู่เวรเช้าเท่านั้น ซึ่งพิมพิชชาก็ทำอะไรไม่ได้ เธอได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ถ้าจะให้เธอไปงัดข้อกับเขาใครจะฟังเธอเล่า
“ยังไม่ทานข้าวอีกเหรอ” เสียงของนายแพทย์หนุ่มทำให้หญิงสาวหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตนเอง เธอไม่อยากบอกให้เขาได้ใจ
“ยังค่ะ ยังไม่หิว” พิมพิชชาเอ่ยออกมา ในขณะที่สายตาของเธอกำลังอ่าน
