“ดีอย่างไร” เขาทำหน้างง
“ดีแล้วที่ลุงศักดิ์รอดมาได้” เธอไม่อยากให้เขาเป็นอะไรหรอกนะ ตกใจน่ะสิพอรู้ว่าลุงยุทธ์จะยิงเขาทิ้ง
“เป็นห่วงฉันเหรอ”
“ก็เป็นห่วงสิคะ” เธอก้มงุดด้วยความอาย
“รักฉันหรือยัง”
“ยังจะมาถามอีก แบบนี้เรียกไม่รักมั้งคะ” เธอตอบอย่างเขินๆ
“รักฉันเหรอ”
“แน่ะ ก็บอกอยู่เมื่อครู่”
“ตอบไม่ค่อยตรงคำถาม”
“ก็รักสิคะ” เธอตอบอย่างเอียงอาย ก่อนจะถอนใจเฮือกใหญ่
“ถอนใจเป็นอะไร”
“สงสารป้าจำเนียร”
“เจ็บแก้มมากไหม” เขาเปลี่ยนเรื่องคุย จำเนียรก็ทำไม่ดีหลายอย่าง เขาช่วยให้ตาสว่างก็ดีแค่ไหนแล้ว
“เจ็บค่ะ” คนขี้อ้อนซี้ดปากเบาๆ แต่คนมองแตะลิ้นเลียริมฝีปาก จินตนาการไปว่าเสียงซี้ดนั้นเป็นเสียงที่เธอร้องเวลาอยู่ใต้ร่างเขา
“เดี๋ยวจะพาไปใส่ยานะ” เขาตวัดร่างอวบ อุ้มขึ้นสู่อ้อมแขน พาเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู ก่อนจะแกะปมผ้าถุงเปียกๆ นั้นออกแล้วจัดการหาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดร่างก
