เตโชอุ้มพลอยใสไปส่งที่ห้องพัก เขาวางพลอยใสลงที่เตียงด้วยความระมัดระวัง ราวกับว่าหากเขาวางเธอแรงเกินไป เธออาจจะช้ำใจยิ่งขึ้นไปอีกหลังจากทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
"ผมกลับก่อนนะ"
เขาเดินหันหลังไปโดยไม่มีสายตาที่เหลียวหลังแม้แต่น้อย กำลังจะเดินออกจากห้อง แต่พลอยใสดึงมือเขาไว้ด้วยแรงอ้อนวอน
"อยู่เป็นเพื่อนพลอยไม่ได้เหรอคะโช พลอยเหงา "
พลอยใสลุกขึ้นยืน กอดชายหนุ่มไว้ด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความต้องการและโหยหาเหมือนเด็กน้อยที่หลงทางในกลางคืน ด้วยเรือนร่างของเธอที่แนบเข้าหาเขา เตโชสามารถรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิอุ่นๆ ของเธอที่อยู่ใกล้ชิด
" พลอยยังรักคุณอยู่นะคะโช "
พลอยใสมองสบตาชายหนุ่ม แววตาอ้อนวอนของเธอส่องแสงสะท้อนถึงความเจ็บปวดที่อยู่ภายใน เธอเหมือนหญิงสาวที่พร้อมจะเสี่ยงทุกอย่างเพื่อให้เขากลับมาอยู่เคียงข้าง ในช่วงเวลาที่เธอรู้สึกว่าชีวิตเธอไม่มีความหมาย หากไม่มีเขา
หากเป็นเมื่อก่อ
