ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูจากด้านนอกทำให้ตติยะที่ยืนเช็ดผมอยู่ที่หน้ากระจกหันไปมองที่ประตูอย่างมีความหวัง หรือว่าตอนนี้พรีมพริมจะตื่นแล้วบิดาหล่อนเลยให้คนมาเรียกเขา...
“คุณพรีมเชิญให้ไปทานเข้าเช้าด้วยกันค่ะ” ตติยะฟังเสียงที่เด็กรับใช้บอกอย่างไม่เชื่อหู
“เอ่อ ครับ” เขาจัดเผ้าผมให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินตามเด็กรับใช้ออกไป แล้วเขาก็เห็นว่าพรีมพริมานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเพียงคนเดียว เมื่อเขาเข้าไปหล่อนก็ปรายตามมามองเขาด้วยใบน้าเรียบเฉย...
“มาทานข้าวกันสิคะ”
“คุณจะไม่แปลกใจบ้างเหรอที่เจอผม”
“ไม่แปลกหรอกค่ะ เพราะว่าน้องฉันบอกฉันตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” หล่อนบอกหน้าเรียบๆ นอกจากจะไม่แปลกใจที่เขามาแล้ว หล่อนยังไม่กลัวเขาอีกต่างหากเพราะว่าที่นี่มันถิ่นของหล่อน...
“ทานข้าวเถอะค่ะ มีเรื่องอะไรจะได้พูดกัน อุตส่าห์ดั้นด้นมาตั้งไกล”
“พรีม...” เขาเรียกชื่อหล่อนเหมือนจะพุดอะไรบางอย่าง... พรีมพริมาดูเย็น
