ตำหนักอันร่มรื่นของเจ้าแม่คลาคล่ำด้วยผู้คนเป็นเนืองนิจย์ และยิ่งการเวลาผ่านไปก็ยิ่งเหมือนว่าลูกศิษย์ลูกหาจะมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ...
หมอหนุ่มสองคนเดินตามอนามิกาเข้าไป พวกเขาเห็นหล่อนทักทายคนโน้นคนนี้อย่างสนิทสนมไปทั่วจนธานุวัตน์อดค่อนขอดไม่ได้ว่าหล่อนรู้จักเขาไปหมด คงจะมาบ่อย...
“นิสัยแม่ค้าก็อย่างนี้แหล่ะคุณ ทักไปทักมาพอมีอะไรก็ไปซื้อดอกไม้ร้านฉันไง” หล่อนบอกแล้วก็หัวเราะ...
“เจ้าเล่ห์จริงๆ เลยคุณเนี่ย”
“ก็อย่างนี้แหล่ะอนามิการู้จักกันมาตั้งนานเพิ่งรู้หรือไงเอ้อ ไม่ต้องบ่นแล้ว ฉันจะพาไปหาเจ้าแม่ อุตส่าห์จ้างพี่วินปากซอยมาจองคิวไว้ เดี๋ยวพลาดก่อน มาๆ”
เมื่อถึงคิวอนามิกาก็พาหมอหนุ่มทั้งสองมานั่งตรงหน้าร่างทรงเจ้าแม่แสงสีทอง ที่ดูยังไงก็เหมือนสิบแปดมงกุฎเพราะเจ้าแม่นั้นยังสาวๆ รุ่นเดียวกันกับพวกเขาจนไม่น่าเชื่อว่าจะมีอาคมแก่กล้าอะไรได้... แต่ว่าชาวบ้านที่นี่ก็เชื่ออย่างงมงายเหลือเกิน
“
