ตอนที่ 14 เพียว
“แล้วนั่นเสื้อใคร” คุณสเตฟานเดินตรงเข้ามาหาผม สายตาจับอยู่กับแจ็กเกตที่ผมสวมทับเอาไว้
“เสื้อพี่วิทย์ครับ” ผมยืนห่อตัวหนาวสั่นอยู่ในแจ็กเกตเนื้อหนาเพราะยังรู้สึกหนาวจากอากาศที่ค่อนข้างเย็น คุณสเตฟานเอื้อมมือมาถอดแจ็กเกตออกไปจากตัวผมแล้วโยนไปให้พี่ทัชซึ่งยืนเยื้องอยู่ด้านหลังพร้อมกับเสื้อเชิ้ตชื้นๆ ในมือผมด้วย
คุณสเตฟานปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองออกจนเหลือแต่ท่อนบนเปลือยเปล่าซึ่งพราวไปด้วยรอยสักเยอะแยะมากมายก่อนจะตวัดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ซ้อนคลุมมาบนตัวผมทดแทนแจ็กเกตเนื้อหนา
“นอกจากเสื้อฉันห้ามเอาเสื้อคนอื่นมาใส่เข้าใจมั้ย” คุณสเตฟานโอบแขนดึงผมไปกอดพอดีกับลิฟต์โดยสารลงมาถึงชั้นล่างพอดี พวกเราถึงเดินเข้าไปด้านในพร้อมกัน
“ฉันให้เธอรอที่ร้านไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงกลับมาก่อน”
“ก็ผมรอนานแล้วนี่ครับ โทรหาคุณไม่ติดเลย ผมง่วงแล้วก็หนาวด้วยก็เลยกลับมาก่อน” ผมสอดแขนเข้าไปภายในแขนเ
