ตอนที่ 15 ใจร้าว
ผมกำลังยืนอยู่ภายในห้องฉุกเฉินบนเตียงเหล็กนั้นร่างของไอ้เพียวนอนหลับตานิ่งไม่ไหวติง ท่อนอกเปลือยเปล่าเปรอะไปด้วยคราบเลือดซึ่งเริ่มจับตัวแห้งจนเหนียวเปลี่ยนจากสีแดงสดเป็นคล้ำ ผมสอดนิ้วทั้งห้าเข้าไปไว้ในมือซึ่งไร้ไออุ่นของเพื่อนรักแล้วออกแรงบีบเบาๆ
“เพียวพักผ่อนนะมึง พรุ่งนี้กูจะมาหาใหม่” ผมบอกลาเพื่อนรักทั้งน้ำตาแล้วเดินกลับออกมายังหน้าห้องซึ่งมีคนเยอะแยะวุ่นวายเต็มไปหมด ทั้งเจ้าหน้าที่ตำรวจและเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาล นักข่าวรวมไปถึงพ่อแม่ของมันที่เพิ่งจะเดินทางมาถึง
“คุณแก๊ปจะไปไหนครับ” พี่ทัชเดินมาขวางหน้าผมหลังจากที่ผมก้าวขาพ้นประตูห้องฉุกเฉินออกมา
“.............” ผมกวาดตามองไปรอบๆ ไม่เห็นคุณสเตฟานอยู่ในระยะสายตา มีเพียงพี่ทัชคนเดียวยืนอยู่ตรงนี้
“คุณสเตฟานให้ผมมารอรับคุณแก๊ปครับ”
“.............”
“คุณสเตฟานกับคุณโอลิเวอร์ยังต้องอยู่ให้ปากคำกับตำรวจ ก็เลยให้ผมมารั
