ตอนที่ 16 คนมีเจ้าของ
“คุณโอลิเวอร์ครับ”
ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหาเพื่อพูดคุยกับฝรั่งเจ้าของบาร์ หลังจากที่ผมนั่งคิดทบทวนอะไรบางอย่างในหัวซ้ำกลับไปกลับมาหลายรอบ
“ว่ายังไงแก๊ป เธอมีอะไรหรือเปล่า” คุณโอลิเวอร์ก้มลงมามองผมด้วยสายตาราบเรียบเหมือนเช่นเคย
“คือผม...จะมาบอกว่า ผมคงไม่กลับทำงานที่บาร์แล้วนะครับ”
เรื่องนี้ผมนอนคิดมาเกือบทั้งคืนแล้ว ผมคงทำใจให้เดินไปเดินมาอยู่ในสถานที่แห่งความทรงจำซึ่งมีทั้งความสุขและเศร้า ความเจ็บปวดอันแสนสาหัสนั้นไม่ได้แล้ว ผมเดาได้เลยว่าหากผมเดินกลับเข้าไปทำงานวันไหนเรื่องราวการตายของไอ้เพียวจะต้องมีคนเอามาพูดแล้วทำให้ผมเจ็บปวดซ้ำๆ อีกแน่ และที่สำคัญเมื่อไม่มีไอ้เพียวแล้วที่บาร์แห่งนี้ผมก็ไม่เหลือใครอีก
“ทำไมล่ะ ถึงบาร์จะถูกสั่งปิดแต่อีกไม่กี่วันก็กลับมาเปิดได้เหมือนเดิม ถ้าเธอกังวลเรื่องการตายของเพียวฉัน...”
“ให้ผมไปเถอะครับ ผมไม่อยากทำงานที่นั่นต่อแล้วจริ
