เมียเด็กมัน(ส์)เด็ดมาก

EP.10หนี ครั้งสุดท้าย

"อีเด็กบ้า!"

หลังเสียงตะโกนลั่นทำให้เนตรมิงค์ตกใจ เธอลืมตาขึ้นมองก็เห็นผู้ชายที่ยืนตรงหน้าร่วงลงไปกองกับพื้นพร้อมทั้งมีเลือดกลบปาก

ร้านสัก หาญทยานศึก

"เป็นบ้าอะไรยืนนิ่งมันจะหอมแก้มเธออยู่แล้วนะ" ภาพที่เห็นคือไอ้ผู้ชายคนหนึ่งโน้มตัวลงคล้ายจะลวนลามผมจึงรีบวิ่งแล้วสวนหมัดเข้าอย่างจัง "ตอบสิ!"

"หนูทำโทรศัพท์ของพี่พังแล้วเขาจะต้องเอาเงินซ่อมหนูไม่มีทางเลือกเขาให้พันห้าบาท"

"แปลว่าตัวของเธอมีค่าแค่นั้นใช่ไหม!"

"ปะ เปล่านะคะ"

"ไม่ต้องมาแก้ตัว!"

อารมณ์ชายตัวใหญ่ฉุนเฉียวรุนแรงจนตวาดลั่นร้านสักของตัวเองแต่สักพักเพื่อนสนิทอย่างสองก็รีบห้ามปรามไม่ให้สถานการณ์ตึงเครียด

"ใจเย็นไอ้ห่าน้องมันยังเด็กอยู่เลยอีกอย่างไอ้สัสนั่นก็โตกว่าตั้งเยอะอาจจะมีการพูดทำให้หลงเคลิ้มอะไรแบบนี้"

"อายุสิบห้านะไม่ใช่ห้าขวบต้องคิดก่อนที่จะทำสิวะกว่าพ่อแม่จะเลี้ยงโตมา จู่ๆ ให้ผู้ชายหอมแก้มเพราะเงินพันห้าบาทโง่หรือเปล่า!"

"เออ ใจเย็น"

เหมือนสถานการณ์จะเริ่มเบาลงเพราะเนตรไม่โต้เถียงเธอได้แต่พูดว่าขอโทษและยอมรับผิดจนเวลาผ่านไปสักพัก

นะโม ตัสสะ-----

"โคตรเท่เลย" สองเอ่ยขณะนั่งอยู่บนเตียงใช้สักมองเนตรมิงค์ที่นั่งบนโฟซากำลังยกมือพนมสิบนิ้ว "มึงสอนน้องโดยการเปิดบทสวดให้ฟังเนี่ยนะไอ้หาญ!?"

"กูไม่เคยบวชไงกูจะสอนยังไงสัพเพสัตตากูยังลืมเลย"

"ไอ้ห่า ฮ่าๆ"

"ธรรมะมันเยียวยาทุกอย่างนั่นแหละนั่งสวดไปเลยนะตั้งใจสวดด้วย"

"ใครเขาสอนกันแบบนี้วะไอ้หาญ ฮ่าๆ"

กระทั่งเวลาผ่านไปทุกคนต่างแยกย้ายโดยที่หาญขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปส่งเนตรมิงค์ที่บ้านท้ายซอย

"ส่วนโทรศัพท์ฉันก็ปล่อยให้มันพังไป" เมื่อเด็กนี่ก้าวลงรถผมจึงบอกกล่าว "ทีหน้าทีหลังมีอะไรให้มาบอกฉันตามตรง"

"หนูขอโทษอีกครั้งนะคะ"

"สอนสั่งไปหัดจำไว้ด้วยไม่ใช่เอาแต่ขอโทษ"

"หนูจำได้แล้วค่ะ นะโมตัสสะ.."

"พอ!ฉันฟังจนจะเป็นเจ้าอาวาสอยู่แล้วเนี่ย"

สาวน้อยทำแก้มป่องอดอมยิ้มไม่ได้ เมื่อชายตรงหน้าฟัดเหวี่ยงแต่เขามักจะแวะเล่นมุกเสมอ รอยยิ้มแสนหวานส่งให้พร้อมกับเดินเข้าบ้านไป

หลายวันต่อจากนั้น

ทุกอย่างอยู่ในสภาวะปกติเนตรมิงค์ตื่นเต้นที่จะได้ขึ้นมัธยมปลายเธอหยิบชุดมาลองสวมใส่แต่กลับมีบางอย่างเกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

โต้มมม

"รีบเก็บเสื้อผ้าข้าวของเราจะย้ายไปอยู่ที่อื่น"

"เกิดอะไรขึ้นคะพ่อ..?"

"ไม่ต้องถามมากแล้วไปเก็บของให้อีกิฟท์ด้วยนะ พี่สาวแกกำลังจะกลับมาแต่ฉันกลัวว่าจะไม่ทัน"

"พะ พ่อ"

ฉันตะโกนตามหลังแต่พ่อรีบลุกลี้ลุกลนเกินคาดเหมือนหนีอะไรสักอย่าง แต่ด้วยความเป็นลูกจำเป็นต้องเชื่อฟังรีบเก็บข้าวของใส่กระเป๋าใบใหญ่และต้องเหนื่อยเป็นสองเท่าเพราะต้องไปเก็บของให้พี่สาวด้วย

"พ่อนะพ่อไม่น่าเลยกิฟท์กำลังคบกับผู้ชายแถวนี้ถ้าต้องไปก็เลิกกันน่ะสิ" เสียงบ่นอุบอิบ

"ไปอยู่จังหวัดใหม่จะได้เจอผู้ชายใหม่ยังไงล่ะลูก"

"ก็จริงของพ่อ"

"เอาเถอะว่าแต่เราค่อยคุยกันรีบไปจากที่นี่กันเถอะ"

หลังจากเนตรเก็บข้าวของเสร็จก็หอบหิ้วด้วยตัวคนเดียวทุกอย่างก่อนจะรับรู้ว่าพ่อยักยอกเงินบริษัทมาใช้เป็นจำนวนมาก เมื่อถูกจับได้จึงจะโดนแจ้งข้อหาพร้อมกับยึดทรัพย์จนต้องรีบหนีไปตั้งหลักในถิ่นต่างจังหวัดบ้านเกิดเมืองนอน

"ไม่ลืมอะไรแล้วใช่ไหม" พ่อถามเสียงแข็งใส่ลูกสาวคนเล็กที่กำลังเหนื่อยหอบ

"หนูเก็บข้าวของจำเป็นและเอกสารเรียบร้อยแล้วค่ะพ่อ"

"เออดี เผื่อพวกมันดักรอคงอีกหลายปีที่จะไม่ได้กลับมาหรือไม่ก็อาจจะไม่กลับมาเลยก็ได้"

ผู้เป็นพ่อขนข้าวของใส่ท้ายกระบะรถเก๋งคันเก่าซึ่งเป็นมรดกชิ้นสุดท้าย

"พ่อทำไมไม่ขายบ้านนี้ล่ะ" กิฟท์ถามอย่างข้องใจเมื่อเห็นพ่อมองแต่บ้านที่กำลังจะจากไป

"ขายไม่ได้หรอกเป็นชื่อแม่ของเนตรมิงค์"

"เห็นแก่ตัวดีจังเลยนะบ้านก็ไม่ยอมเซ็นยกให้พ่อแถมยังหนีหายทิ้งอีเนรตไว้ให้อีก"

"ช่างหัวมันเถอะเรารีบไปกันก่อนที่พวกนั้นจะมาจับพ่อ"

หลังจากเก็บของเรียบร้อยเด็กหญิงเหลียวมองบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เกิดจากนั้นก็ค่อยๆ ขึ้นรถไปนั่งที่เบาะหลังส่วนพี่สาวนั่งเคียงข้างพ่ออยู่เบาะหน้า

บรื้นนนนน

รถแล่นออกไปได้สักพักแต่วันนี้มีตลาดนัดจึงทำให้การขยับเขยื้อนจราจรติดขัด

"ติดห่าอะไรนักหนาวะ เพิ่งจะกี่โมงกี่ยามเองเนี่ย" พ่อใจร้อนทั้งบ่นทั้งด่า สักพักเนตรก็นึกอะไรบางอย่างได้เธอจึงเขยิบตัวมานั่งติดกระจกฝั่งซ้ายแทน

ร้าน หาญทยานศึก

เรื่อย เรื่อย ~มาเลียง เลียง~ ฮื้อ อ๊า

เสียงดีดกีตาร์ร้องเพลงอยู่หน้าร้านสัก วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เหล่าชายหนุ่มวัยมันมารวมตัวกันเพื่อสังสรรค์โดยมีสองเป็นหัวโจกเช่นเคย

"โซดามาให้กูหน่อยสิ" ผมชี้นิ้วก่อนจะคว้ามาผสมเหล้าที่อยู่ในแก้ว "เอาน้ำเปล่ามาด้วย"

"ปกติกินเพียววันนี้เสือกอยากผสมนะ"

"แล้วมันไปหนักส่วนไหนของมึงฮะ"

"ช่วยพูดจาดีกับกูหน่อยครับกูเพื่อนมึงนะ"

"เพื่อนไม่ใช่พอ!"

ปริ๊บบบ

ผมกำลังทะเลาะกับไอ้สองตามปกติแต่เสียงแตรทำให้ผละจากการโต้เถียง พวกผมเลี้ยวขวามองเพราะรถจอดยาวเหยียดกระทั่งบังเอิญเห็นสายตาคู่หนึ่งอยู่ในรถเก๋งคันเก่า

บางอย่างทำให้ผมชะงักเมื่อดวงตาใสซื่อนั้นเป็นของเด็กเนตรนารี..แต่วันนี้กลับนั่งอยู่ในรถตรงเบาะหลัง สักพักรอยยิ้มหวานก็ส่งตอบกลับมาให้ผมพร้อมกับมือน้อยยกขึ้นโบกในท่า บาย บาย อีกทั้งแววตาคล้ายจะมีน้ำใสคลออยู่

และนั่นทำให้ผมรู้สึกหดหู่คล้ายโลกนี้เหมือนจะหยุดหมุน

โดยที่ผมไม่รู้ว่าหลังจากวันนั้นที่ได้พบเจอกันกลับกลายเป็นครั้งสุดท้าย..