เมียเด็กมัน(ส์)เด็ดมาก

EP.9 หอมแก้มแลกพัน

กรี๊ดดด

ว้ายยย

เสียงโวยวายของเด็กหญิงทั้งสองดังลั่นเมื่อเหล่าชายฉกรรจ์กรูเข้ามาพร้อมกับกระชากเสื้อผ้า แต่ถึงยังงั้นก็ไม่มีใครกล้าจะเข้ามาขัดขวางเนื่องด้วยห้องนี้เป็นถึงระดับเจ้าของบ่อนการพนัน

ก๊อก ก๊อก

"ใครวะ"

แกร๊ก

"ได้ข่าวว่าลุงมาเที่ยวพ่อเลยฝากของมาให้"

"เฮ้ย!ไอ้หลานชายไม่เจอกันนานโตเป็นหนุ่มขึ้นตั้งเยอะเลยนะ"

ลูกชายของเพื่อนโผล่พรวดมาเยี่ยมอย่างที่ไม่ทันตั้งตัวเจ้าของบ่อนจึงยิ้มรับอย่างเป็นมิตร

"พี่หาญ!"

"____"

เสียงแหลมคุ้นหูตะโกนลั่นพอผมหันขวับเท่านั้นแหละ.. "ยัยเด็กเนตรนารี"

ด้านล่าง

"รู้ใช่ไหมว่าที่นี่เป็นสถานที่ ที่เด็กไม่ควรจะเข้า ร้านเกมเขาก็เขียนป้ายติดเอาไว้" ผมโมโหจนตวาดใส่เด็กสองคนรีบก้มหน้ายอมรับผิด "แล้วนี่อย่าบอกนะว่ามาหาผู้ชายอายุเท่านี้เนี่ยนะ"

"___"

"เป็นใบ้หรือไง!"

"อย่าว่าชมพูเลยนะคะเพราะว่ายังเด็กอาจจะคิดน้อยไปหน่อยต่อไปพวกเราจะระวังตัวกว่านี้ค่ะ"

ฉันเห็นสายตาเหี้ยมโหดของพี่หาญน่ากลัวมากจนตกใจ เขาจ้องมองชมพูเขม็งคล้ายกับอยากจะหั่นเนื้อเป็นชิ้น

"เจ้าของบ่อนเป็นเพื่อนของพ่อฉันสมัยก่อนอีกทั้งยังเป็นบุคคลร่ำรวยที่พร้อมจะขยี้ทุกอย่างตรงหน้าต่อให้เธอจะมีอายุไม่ถึงสิบแปดก็ตามเถอะ แล้วรู้ไว้ด้วยนะว่าโลกนี้มันไม่ได้เป็นสีชมพูหรือลาเวนเดอร์ มันมีความโหดร้ายที่พวกเธอยังไม่เคยเจอฉะนั้นอายุยังน้อยก็ควรจะตั้งใจเล่าเรียนเข้าใจไหม!"

"ค่าาา"

ทันทีที่เสียงลั่นดังจนคนรอบข้างเหลียวมองเป็นตาเดียวสองสาวก็ประสานกุมมือเอาไว้พร้อมกับตอบกลับด้วยความเกรงกลัวอย่างหนัก

สักพักก็แยกย้ายกันกลับ โดยที่หาญกำลังจะพาเนตรมิงค์ไปส่งบ้านแต่ลูกค้าโทรมาจะเอาลายวาดที่จ้างไว้

ร้านสัก หาญทยานศึก

"ไว้มาอุดหนุนใหม่นะครับ" ผมรับเงินมาก่อนจะเก็บไว้ใต้เก๊ะ

"ทำไมเขาจ่ายเงินให้พี่เยอะจัง"

"งานศิลปะไม่ได้วัดค่าที่เงิน แต่เป็นความพึงพอใจต่างหากฉันออกแบบโดนใจเขาก็จ่ายให้ตามที่ตกลงแถมทิป"

"ดีจัง"

ฉันส่งยิ้มแป้นพร้อมกับชมเชยเผื่อจะทำให้พี่หาญใจเย็นแต่เขาก็ยังคงสาดแววตาดุมา

"แล้วไม่คิดหรือไงไปร้านเกมแหล่งมั่วสุมของเด็กพวกนั้นแถมยังใส่กางเกงขาสั้น.." ผมจ้องมองเด็กบ้าตั้งแต่หัวจรดเท้าอายุแค่สิบห้าไม่รู้ความรู้สาอะไร

"หนูคิดว่าชมพูจะพาไปกินไอติมเหมือนทุกครั้ง"

"ฉันคิดว่าเด็กสมัยนี้จะฉลาดตามเกมคนอื่นทันไม่รู้จักหรือไงโลกโซเชียลข่าวก็ออกมาให้เห็นว่าไม่ควรไว้ใจผู้ชาย"

ติก

"โซเซียลอะรู้จักแต่พี่ช่วยดูโทรศัพท์หนูก่อนสิคะจะบวกเลขยังไม่เห็นเลยเนี่ยศูนย์มันอยู่ตรงไหน"

"____"

"ปาหัวหมาหมายังด่าเลยโทรศัพท์อะไรสภาพทรหดขนาดนี้แต่ก็จำเป็นต้องใช้อะนะ"

"เด็กบ้าเอ้ย!"

คิ้วหนาขมวดเป็นปมจ้องมองโทรศัพท์สับปะรังเคที่ดูคล้ายวิญญาณของโทรศัพท์มากกว่า

"ฉันมีโทรศัพท์ที่ไม่ใช้อยู่เครื่องหนึ่งเธอสนใจจะใช้ไหม" คิดได้ผมเลยเดินไปหลังร้านแล้วหยิบโทรศัพท์ที่ไม่ได้ใช้ออกมาวางตรงหน้า

"ให้ฟรีๆ เลยเหรอคะ"

"ให้ยืม! เพราะการให้เลยเธอจะไม่รู้จักวิธีรักษาของถ้าได้เครื่องใหม่ค่อยเอามาคืน"

"พี่ใจดีที่สุดในโลกเลย"

ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเป็นคนที่มีน้ำใจมากมายขัดกับบุคลิกท่าทางที่ดูใจร้ายแถมตัวใหญ่ล่ำน่ากลัวจะตาย

"แล้วกินอะไรมาหรือยังมีมาม่านะ"

"ยังค่ะ"

"เฮ้อออ"

ผมถอนหายใจตอนนี้ดูเหมือนจะมีภาระจึงรีบลุกขึ้นไปหลังครัวเพื่อต้มมาม่าให้เด็กเนตรนารีจะได้รีบไปส่งบ้าน

บ้านท้ายซอย

"หนูบอกว่าไม่ได้ขโมยไงคะพี่คนใจดีเขาให้หนูยืมมาใช้"

"ตอแหลใครจะซื้อโทรศัพท์หรือจะเอาให้มึงฟรีๆ ฮะ"

"หนูบอกแล้วไงคะว่าเขาให้ยืมจริงๆ"

"ใคร!"

เนตรไม่ยอมบอกเพราะรู้ว่าพี่สาวจะต้องโกรธเคืองและเธอไม่ชอบให้น้องสาวไปยุ่งวุ่นวายกับผู้ชายหน้าไหน ไม่ใช่ว่าหวงแต่ด้วยความที่หมั่นไส้จึงต้องอยู่เหนือเนตรทุกอย่าง

เคว้ง

"พี่กิฟท์!"

ดวงตาเล็กเบิกกว้างเมื่อพี่สาวคว้าโทรศัพท์จากมือฟาดลงที่พื้นจนแตกกระจุยกระจาย

"ฮึก~ พี่ทำของหนูทำไมคะ อันนี้เขาให้หนูยืมนะ" ฉันตกใจรีบก้มลงไปเก็บเศษที่กระเด็นกระดอน "ฮื้อออ"

"สมน้ำหน้ามึง ถามก็ไม่ยอมบอกว่าใครให้มา"

"ทำไมพี่เป็นคนนิสัยแบบนี้คะ นิสัยไม่ดีมาก"

"อีเนตร!"

ผัวะ

ฝ่ามือหนาตบเข้าที่กกหูน้องสาวจนหน้าคะมำขณะที่น้ำตานองหน้าก่อนจะก้มเก็บโทรศัพท์หอบเอาไว้อย่างเวทนา

เวลาเกือบห้าทุ่ม

"รับไหมคะหมูปิ้ง หนูปิ้งจากเตาสดๆ เลยค่ะ" แผนที่จะได้อ่านหนังสือพังกลับต้องรีบไปซื้อหมูสดมาเสียบไม้ขายเนื่องจากเอาโทรศัพท์ของพี่ล่ำไปซ่อมต้องมีค่าใช้จ่าย

"น้องครับถ้าพี่เหมาทั้งหมดเท่าไหร่"

สักพักก็มีลูกค้ามาเอ่ยถามซึ่งเป็นผู้ชายที่เที่ยวในร้านเหล้าบริเวณใกล้

"ทั้งหมดราคาแปดร้อยบาทค่ะพี่ชาย" ฉันตอบกลับสดใสก่อนจะเปิดผ้าที่คลุมหมูปิ้งออกให้ดู "ย่างสดเลย"

"พี่ให้พันนึงเลย"

"จริงเหรอคะ! งั้นเดี๋ยวหนูใส่ถุงให้นะรอสักครู่"

"แต่พี่ไม่อยากได้หมูปิ้งเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทนได้ไหม"

"..."

เด็กหญิงทำหน้าตาสงสัยขณะที่ชายตรงหน้ายิ้มอย่างชอบใจก่อนที่เขาจะบอกความต้องการ

"ขอหอมแก้มทีนึง"

"!"

ทำยังไงดีล่ะ..เมื่อโทรศัพท์ของพี่ล่ำพรุ่งนี้เขาจะนัดให้ไปจ่ายเงินค่าซ่อมแถมแค่ขายหมูปิ้งรวมกับเงินที่ออมอาจจะไม่พอ

"หนูขอพันห้าได้ไหมคะ"

"จัดไปเลยน้องพอดีว่าเพื่อนพี่มันพนันว่าถ้าน้องยอมให้หอมแก้มมันจะเลี้ยงเหล้าหลายพัน"

เขาหยิบแบงค์แล้วเตรียมจะยื่นให้ เด็กหญิงถอนหายใจแม้ว่าสิ่งที่ทำจะผิดมหันต์แต่เธอไร้ทางเลือกจึงค่อยๆ หลับตาลงพร้อมกำหมัดแน่นเนื่องจากเป็นครั้งแรกเพราะยังไม่ถึงวัยที่จะต้องโดนสัมผัสจากผู้ชาย

ตุ้บ!

"อัก โอ๊ยยย!"