โซ่รักคล้องใจศิลา

ตอนที่ 1 : แพะรับบาป

"กรี๊ด! ว๊าย! ยะ...อย่าทำอะไรฉันแม่ลูกเลยนะคะ" วรัญหญิงสาววัยกลางคนเอามือปิดหูพลางร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ เมื่อกลุ่มชายฉกรรจ์โยนข้าวของในบ้านจนพังเสียหายมากมาย

"มะ...แม่ นี่มันอะไรกันเนี่ย" น้ำหวานผู้เป็นลูกสาวแท้ ๆ ยืนอยู่ข้างแม่แล้วถามด้วยความตกใจและหวาดกลัว

"พวกพี่ใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ นี่มันอะไรกัน" น้ำหวานพยายามทำทีถามไถ่แม้จะพอรู้อยู่บ้าง

ผู้ชายทั้งหมดประมาณห้าคนหยุดการกระทำชั่วครู่ คนที่พอจะดูเป็นหัวหน้ากลุ่มเดินเข้ามาหาคู่แม่ลูกที่สั่นกลัว

"ไอ้เดชมันติดหนี้พนันสามล้าน!" เอกสารบางอย่างถูกยื่นให้ทั้งสองคนเห็นชัด ๆ เต็มตา ก่อนจะถูกวางกระแทกลงบนโต๊ะข้าง ๆ

น้ำหวานมองสลับไปที่หน้าของผู้เป็นแม่และพวกคนน่ากลัว สถานการณ์ไม่สู้ดีนักเพราะเจ้าคนก่อเรื่องนั้นไม่อยู่ให้โยนบาป รู้ได้ทันทีว่าคนที่ซวยต้องเป็นคนที่เหลืออยู่

"พะ...พี่เดชไม่อยู่"

"กูรู้!" เสียงตะคอกทำเอาน้ำหวานและแม่สะดุ้งเฮือก กลืนน้ำลายแทบไม่ลง ยิ่งเห็นปืนกระบอกงามสีดำวับถูกหยิบยกขึ้นมา ลมหายใจก็แทบหยุดชะงักในทันที

"นายกูบอกว่าให้มันมาใช้หนี้ซะ ถ้าไม่มีเงินใช้ก็มาตายใช้หนี้ แต่ถ้ามันไม่โผล่หัวมาชดใช้ ก็ส่งน้องสาวมันมาหนึ่งคนแลกกับหนี้มัน" ข้อแลกเปลี่ยนที่เป็นคำข่มคู่ควบคู่ไปด้วยถูกส่งสารให้พวกหล่อนรับรู้

น้ำหวานเหงื่อแตกพลั่ก กลัวว่าตัวเองจะต้องไปนอนชดใช้หนี้กับพวกเสี่ยแก่ ๆ อนาคตของหล่อนจะกลายเป็นแบบนี้ไม่ได้

"หมายความว่าไงคะ แล้วถ้าไม่ส่งใครไป..."

"ก็ตายกันหมดนี่แหละ!" เสียงห้วนตอบกลับชัด ๆ

"นายกูให้เวลาแค่สามวัน ถ้าลากคอไอ้เดชมาไม่ได้ ก็ส่งตัวผู้หญิงมาแทนมัน ถ้าไม่มีใครมาก็ตามที่บอก"

"..."

"ตาย!"

เมื่อพวกเหล่าคนทวงหนี้กลับกันไปหมดแล้ว วรัญก็นั่งทรุดลงพร้อมลูกสาวที่นั่งข้างกัน สองคนมองหน้ากันด้วยความกังวลใจสุดขีด ไม่คิดว่าไอ้เดชจะหาเรื่องมาให้เธอขนาดนี้

"แม่ เราจะเอาไงกันดี หวานรู้มาว่าที่ที่มันไปสร้างเรื่องไว้ เขาใหญ่โตและโหดเอาเรื่องเลยนะ"

"เออ แม่ก็รู้" ดูจากสภาพบ้านวันนี้ก็ไม่ต้องสืบเยอะ คนพวกนี้ไม่มีความสงสารอะไรทั้งนั้น ต่อให้ตายอยู่ตรงหน้าก็คงไม่รู้สึก ข่าวออกให้เห็นจะบ่อย

จะไปหาตัวต้นเรื่องก็คงยาก เดชหายออกจากบ้านไปเดือนหนึ่งแล้ว เหลือแต่น้องสาวแท้ ๆ ของมันที่ยังอาศัยร่วมชายคาอย่างสงบเสงี่ยม

"แม่ หวานไม่อยากไปนอนกับพวกเสี่ยแก่ ๆ เจ้าของบ่อนหรอกนะ เผลอ ๆ ถูกโยนต่อให้พวกลูกน้องมันอีก" น้ำหวานทำหน้ายี้ขนลุกเมื่อนึกว่าตัวเองจะถูกส่งไปให้เจ้าหนี้แทนเดช

ผู้เป็นแม่ลูบแขนลูบตัวลูกสาวคล้ายเป็นการปลอบ และคิดว่าไม่มีวันส่งน้ำหวานไปแน่

"เรายังมียายอันดานี่แม่" น้ำหวานนึกถึงน้องสาวไม่แท้ของเธออย่างอันดาขึ้นมา

วินาทีนั้นสองแม่ลูกมองหน้ากันเหมือนกับว่าความคิดในหัวกำลังคิดไม่ต่างกัน วรัญพยักหน้าเล็กน้อยเมื่อรู้แล้วว่าจะจัดการปัญหานี้อย่างไร

ลูกสาวแท้ ๆ ก็ไม่ใช่ ส่งหล่อนไปแทนซะก็สิ้นเรื่อง

"มันเป็นน้องสาวแท้ ๆ ไอ้เดช ก็ให้มันไปรับกรรมสิแม่"

"เดี๋ยวเราเอาแบบนั้นล่ะลูก แค่นางอันดามันถูกส่งไป พวกเราก็รอดแล้ว"