ลองเล่นรัก พี่สิงห์ไม่ตรงปก

ตอนที่ 8 พี่ไม่เล่น

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา เวลา 12.20 นาที @หอสมุดกลาง

ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ที่เธอคอยหลบหน้าหลบตาเขา เรื่องเมื่ออาทิตย์ก่อนไม่ทันที่เธอหรือเขาจะได้คุยอะไรกันต่อ ลิฟต์ก็ถูกเปิดออกพร้อมกับนักศึกษาภายในนั้น และนั่นก็ทำให้พวกเธอทั้งสองไม่ได้คุยอะไรกัน และเมื่อประตูลิฟต์ถูกเปิดออกอีกครั้ง เธอก็ชิ่งหนีเขาไปในทันที

ใครมันจะไปอยู่ให้เขาลงโทษคนอย่างกันล่ะ

'ดากานต์ดา เอาเอกสารไปให้บรรณารักษ์เซ็นด้วยนะ'

นั่นคือคำพูดของอาจารย์มณีรัตน์ที่ขอวานให้เธอช่วยเอาเอกสารไปให้บรรณารักษ์ในหอสมุดเซ็น (อีกแล้ว !) ซึ่งก่อนที่เธอจะออกไปนั้น ยังเผลอไปได้ยินอาจารย์มณีรัตน์พูดกับอาจารย์อีกคนว่าบรรณารักษ์สาวสวยถูกย้ายออกจากมหา’ลัยอย่างกระทันหัน

เธอได้ยินแบบนั้นก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอเพราะคนที่ทำให้บรรณารักษ์สาวคนสวยออกจากมหา’ลัยคงเป็นพี่สิงห์แน่ ๆ

แล้วเธอล่ะ ! ! เธอถ่ายรูปเขาเลยน่ะ ถึงแม้จะลบออก แล้วเขาก็เผลอจับได้ก็ตาม ToT

แต่ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ก็เธอไม่ได้เจอเขามาเป็นสัปดาห์แล้วนี่นา เธอหลบหน้าเขาและหลีกเลี่ยงการเจอพี่สิงห์ในทุกสถานที่ที่เขาอยู่ บางทีเขาอาจจะไม่เอาเรื่องเธอแล้วก็ได้

เฮ้อ~ เมื่อคิดแบบนั้นค่อยสบายใจหน่อย

ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องบรรณารักษ์อย่างโล่งใจในความคิดบวกของตัวเอง ในขณะที่เธอกำลังเดินผ่านหน้าห้องเก็บเอกสาร จู่ ๆ ประตูห้องกลับโดนใครบางคนเปิดออกแล้วดึงแขนเธอเข้าไปภายในห้องทันที

พึ่บ !

"อ๊ะ !" คนตัวเล็กถึงกับร้องเสียงหลงในลำคอ ร่างกายโดนแขนของใครบางคนดึงเข้าไปข้างในพร้อมกับปิดประตู ล็อกในเวลาต่อมา แผ่นหลังของเธอสัมผัสกับบานประตูภายในห้องเก็บเอกสารมืด ๆ แต่ไม่ทันได้โวยวายอะไร น้ำเสียงนุ่มทุ้มก็มาพร้อมกับไฟภายในห้องที่ถูกเปิดขึ้น...

เมื่อสายตาโฟกัสไปยังตรงหน้าก็พบเข้ากับใบหน้าหล่ออันแสนคุ้นเคย... ใบหน้าของคนที่เธอพยายามหลบมาตลอดหนึ่งสัปดาห์ แต่ตอนนี้เขากลับโผล่มาอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมกับวงแขนที่ทาบทับกักเธออยู่กับบานประตู

"หลบหน้าพี่ทำไมครับตัวเล็ก"

เขาเอียงคอถามเธอพร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มบนใบหน้า แต่เธอนี่สิยิ้มแทบไม่ออก เมื่อกี้เธอตกใจจนแทบบ้า

เมื่อรู้ว่าเป็นเขา เธอก็อดไม่ได้ที่จะตีลงไปบนไหล่แกร่งอย่างเคือง ๆ กัน

"พี่ ! ทำบ้าอะไรเนี่ย ตกใจหมดเลย"

ตอนแรกก็ตกใจแต่ตอนนี้ก็โล่งใจที่คิดว่าคนตรงหน้าคงไม่ใช่โรคจิตที่ไหน แต่เมื่อคิดอีกที.. บางทีไอ้โรคจิตคงอันตรายน้อยกว่าคนตรงหน้า

"ก็เราหลบหน้าพี่ทำไมครับ อยากโดนฉุดก็ไม่บอก :) " น้ำเสียงนุ่ม ๆ มาพร้อมกับวงแขนแกร่งที่รวบร่างของเธอขึ้นโดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัวใด ๆ ก่อนจะรีบตวัดร่างของเธอให้นั่งลงบนโต๊ะว่าง ๆ ภายในห้องนั้น

พึ่บ !

ไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยปากพูดต่อจากนั้น ร่างกำยำของเขากลับแทรกลงมาที่เรียวขาสวยของเธอ บดเบียดตัวตนเข้าหาระหว่างเรียวขาของเธอจนหวาดเสียวไปหมด

เดี๋ยวสิ ! นี่มันในหอสมุดของมหา’ลัยเลยนะ

"พี่..." เธอเรียกชื่อเขาเสียงสั่นเพราะทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกเขารุกอย่างหนักจนต้องดันหน้าอกแกร่งของเขาเอาไว้ ใบหน้าหล่อ ๆ เหมือนกำลังจะโน้มต่ำลงมาใกล้เธอเรื่อย ๆ สายตาคู่คมของเขาเอาแต่ลอบมองริมฝีปากจิ้มลิ้มสีชมพูของเธอที่เผลอเม้มเข้าหากัน

หัวใจเธอเต้นกระหน่ำอย่างประหม่า ไม่คิดว่าการหลบหน้าเขาตลอดหนึ่งอาทิตย์จะทำให้พี่สิงห์หาทางฉวยโอกาสแบบนี้กับเธอ

"ตัวหอมจัง..." เขาโน้มหน้าเข้ามากระซิบข้างใบหูของเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า จงใจพ่นลมหายใจอุ่นร้อนลงบนต้นคอจนเธอต้องย่นคอหลบสัมผัสเหล่านั้นจากเขา ปลายจมูกโด่งกดลงบนไหล่ของเธอพร้อมกับสูดดมกลิ่นน้ำหอมที่โชยเข้าจมูกเขา

ชอบกลิ่นของเธอมาก เป็นกลิ่นที่เขาดมเท่าไหร่ก็ไม่เคยเบื่อ... พอดมไหล่ปุ๊บ มันก็เผลอลากจมูกไปดมต้นคอของเธอจนคนตัวเล็กต้องดันต้นคอเขาออก เขาถึงได้สติว่ากำลังจะอยาก... ได้เธอจนแทบจะควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่อยู่

"พี่จะทำอะไรคะ นี่มันมหา’ลัยนะ" เธอเอ่ยบอกเขาหน้ายู่ไปหมด ใบหน้าสวยแดงก่ำเพราะสัมผัสของเขาเมื่อครู่

เห็นหน้าแดง ๆ กับริมฝีปากสีชมพู มันก็อดที่จะทำให้เขาลอบมองใบหน้าเธอไม่ได้เลย หน้าดื้อ ๆ กับริมฝีปากเชิด ๆ มันน่าจูบให้ปากแตกชะมัด

"ก็มหา’ลัยไง ไม่มีใครเห็นสักหน่อย ตอนนี้ทุกคนกำลังพักเที่ยง" เขายักไหล่แบบไม่ได้แคร์อะไร มหา’ลัยแล้วไง ? ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้ มีแค่เธอกับเขาแค่นั้น พูดจบก็อดไม่ได้ที่จะกดจมูกลงแก้มนิ่ม ๆ ของเธอพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าฟอดใหญ่สูดกลิ่นหอมจากแก้มของเธอ

ฟอด ~

"อ๊ะ ! อย่ามาหอมแก้มคนอื่นซี้ซั้วได้ไหมเนี่ย นิสัยไม่ดีเลย : (" ฝ่ามือเล็กรีบดันหน้าอกแกร่งออก

สัมผัสร้อนผ่าวยังคงหลงเหลืออยู่บนแก้มของเธอ ช่วงล่างของเขากำลังบดเบียดเข้ามายังกึ่งกลางร่างกายของเธอจนรู้สึกเสียวซ่านไปหมด

เขาจงใจให้ร่างกายของเราส่วนล่างสัมผัสกันอย่างยั่วยวนจนคนตัวเล็กเผลอครางในลำคออย่างลืมตัวและนั่นก็เรียกรอยยิ้มจากเขาได้เป็นอย่างดี

นี่เขาจงใจจะยั่วเธอใช่ไหม... ไอ้คนเจ้าเล่ห์

"พี่ถอยออกไปก่อน มีคนอยู่ในห้องถัดไปนะ" เธอพยายามจะดันหน้าอกของเขาออกแต่ร่างกำยำตรงหน้าแทบจะไม่ขยับออกห่าง เขาตัวใหญ่กว่าเธอเกือบเท่าตัว อีกทั้งตรงหน้าอกแกร่งยังแน่นมากด้วย

และแทนที่เขาจะขยับตัวออกเมื่อเธอบอกว่ามีคนอยู่ห้องข้าง ๆ แต่พี่สิงห์กลับไม่ได้สนใจคำพูดของเธอด้วยซ้ำ

"เราหลบหน้าพี่ทำไม กลัวพี่เหรอ..." เขาพูดพร้อมกับโน้มริมฝีปากเข้ามางับใบหูเธอเบา ๆ จนคนตัวเล็กสะดุ้ง

"อ๊ะ ! ไม่ได้กลัวสักหน่อย พี่... อื้อ ~ อย่ามารุ่มร่ามมากได้ไหมคะ ถอยออกไปก่อน : ("

ยิ่งเธอห้าม เขากลับยิ่งดื้อด้าน บดเบียดตัวเองเข้ามาจนเธอร้อนรุ่มไปหมด ซิปกางเกงของเขา มันขยี้อยู่บนปุ่มกระสันของเธอจนเริ่มจะรู้สึกบางอย่างแล้วสิ

"แล้วทำไมไม่มาเจอพี่ พี่ทักเราไปในเมสเซจเจอร์ อ่านข้อความพี่แล้วไม่ตอบ หมายความว่าไงครับ ?"

เขาคงหมายถึงข้อความที่ส่งให้เธอเมื่อไม่กี่วันก่อนที่บอกว่าอยากเจอเธอเพราะพวกเรายังคุยกันไม่จบแต่เธอดันหนีเขาไปเสียก่อน

แต่เหนือสิ่งอื่นใด เขาเป็นเพื่อนในเฟซฯ เธอได้ยังไง

"พี่แอดเฟซฯ ฟองตอนไหน ฟองจำได้ว่าไม่เคยเป็นเพื่อนพี่ในเฟซฯ นะ" เธอขมวดคิ้วถามเขาไป

"ก็วันก่อนนั่นแหละ ตอนที่เราให้พี่ดูโทรศัพท์ นี่คิดจะชิ่งข้อตกลงของพี่เหรอ ?"

อ่า ตอนนั้นสินะ ที่เขาเอาโทรศัพท์ของเธอไปแอดเฟซฯ ตัวเอง ซึ่งมีทั้งไลน์และเบอร์โทรศัพท์ของเธอแบบเสร็จสรรพเลย

นี่เขาคิดจะ 'เล่น' เธอเหรอ...

"ฟองขอโทษ แต่ฟองไม่ได้ตั้งใจจะถ่ายรูปพี่นะ" ตั้งใจจะถ่ายวิดีโอมากกว่า คำนี้ไม่ได้บอกเขาไป กลัวโดนหนักมากกว่านี้...

"แต่ถ่ายไปแล้วนี่นา พี่เสียหายนะครับ ถ้าพี่แจ้งความ รู้ใช่ไหมว่าอะไรจะเกิดขึ้น หืม ?"

"ฟองลบไปแล้ว ไม่เอารูปของพี่ไปเผยแพร่หรอกนะคะ ฟองสัญญา" ลบไปแล้วทั้งไฟล์ปกติและไฟล์ในถังขยะ ลบแบบไม่คิดหน้าคิดหลังเลย

อย่าแจ้งความกันสิ ! ToT

"คำสัญญามันใช้ได้ที่ไหน แบบนี้ตำรวจจะออกกฎหมายมาทำไมล่ะครับ จริงไหม ?"

"...." นี่ถึงขั้นจะแจ้งความจับเธอเลยเหรอ ! ก็รู้ว่าผิดแต่ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ให้โอกาสกันหน่อยได้ไหมล่ะ

"ไหนใครคนไหนเป็นคนบอกพี่ว่าถ้ามีรูปพี่ในเครื่องจะยอมเป็นเพื่อนนอนของพี่จนกว่าพี่จะเบื่อ ? ใครกันน้า ~ ที่เป็นคนพูด"

"อ่า พี่ช่วยลืม ๆ ไปได้ไหมคะ ฟองพูดเล่นอ่า" คนตัวเล็กพูดพร้อมกับเม้มริมฝีปากเล็กน้อยแต่สายตาที่เขามองมากลับไม่มีความล้อเล่นอยู่ในนั้นเลย

"แต่พี่ไม่เล่น..."