'เมื่อคิดจะตัด ผมก็ต้องตัดให้ได้ ถึงคนรอบข้างจะมองว่าผมใจร้าย แต่ผมก็จำเป็นต้องทำ.... '
ถามว่าสงสารไหม คนเคยรัก มันก็ต้องมีบ้างล่ะครับ แต่ถ้าจะให้เลือกกลับไป ผมทำไม่ได้หรอก ผมเลือกไปแล้ว และคนที่ผมเลือก เธอก็นั่งอยู่ตรงหน้านั่นไง
"มัช.."
เจ้าของชื่อ หันมาตามเสียงเรียก มัชอยู่ในชุดคลุมที่มีผ้ากันเปื้อนใส่ไว้ด้านนอก เธอรวบผมมัดขึ้นแบบสบายๆ ในขณะที่มือยังวุ่นวายอยู่กับการหั่นผัก..
"นั่งทำก็ได้ เดี๋ยวเมื่อยเอานะ"
ไม่ว่าเปล่า ผมแย่งมีดจากในมือเธอ และยกตะกร้าผักมาวางตรงตำแหน่งใหม่ให้ จากนั้นผมจึงถือวิสาสะพาร่างกายของเธอมานั่งในจุดที่ผมวางไว้ทันที..
มัชยังนิ่งเฉย เธอมองผมแค่แว๊บเดียว แต่มองมาและก็มองผ่านไป จนกระทั่งมือถือของเธอมีสายเรียกเข้า..
จังหวะก่อนที่เธอจะรับสาย มัชชายตามองมาที่ผมนิดหนึ่ง แล้วเธอก็กดรับสาย..
"ค่ะ เฮียอรรถ.."
ใจของผมมันสั่นขึ้นมาแปลกๆ น้อยใจ ไม่ชอบใจ ขนาดผมเป็นสามี
