'คนมันจะรัก ยังไงมันก็รัก แต่คนจะไม่รัก ให้ตายมันก็ไม่รัก.... '
ผมไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากยอมรับจุดนี้อย่างจำใจ..
ผมไม่แน่ใจว่ามัชกอดผมนานแค่ไหน รู้แค่ว่า วงแขนของผมที่มันกอดรัดเธอไว้ มันดูอึดอัดจนน่าใจหาย วงแขนนี้อาจจะไม่มีค่าอะไร ถ้าไอ้หมอนั่นมันไม่ได้มีใคร แบบที่เธออาจจะวาดฝันเอาไว้..
"ขอโทษ.."
มัชผละอ้อมกอดออกช้าๆ ก่อนที่เธอจะเอ่ยออกมาเบาๆ เมื่อเห็นเสื้อของผมเปียกจนเป็นวงกว้าง เพราะคราบน้ำตาของเธอ..
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่"
ผมพยายามที่จะปั้นรอยยิ้มส่งไป สีหน้าของเธอมันเรียบเฉย จนผมกลัวว่าเธอจะเศร้าขึ้นใหม่ ผมเลยทรุดกายลงกับพื้นใกล้ๆ และเอาใบหน้าไปแนบกับท้องของเธอ
"ลูกพ่อหิวไหมน๊า พ่อไปเอานมอุ่นๆมาให้แม่ดีกว่า แม่รีบไปอาบน้ำ ทาแป้งหอมๆให้สบายตัวนะครับ"
มือบางของมัช แนบลงสัมผัสกับหน้าท้องตัวเองอย่างแผ่วเบา..
มัชมองมา ในขณะที่ผมก็แหงนใบหน้ามองกลับไป..
