พิยะดาอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตารินไหล ใบหน้าสะสวยแดงจัดด้วยความหวาดหวั่น เธอพยายามใช้สองขาขยับไปมา เพื่อจะกระเถิบก้นและลำตัวถอยหลังออกไป ให้ห่างจากตรงที่ธีระเดชยืนอยู่ จนแผ่นหลังชิดติดกับผนังห้อง ทั้ง ๆ ที่ข้อมือทั้งสองยังคงถูกเนคไทมัดไว้แน่น
“สัญญาเหรอ!?! ฉันยังเชื่อใจเธอได้อีกเหรอ ยัยพิม ริจะหนีตามผู้ชาย ทำตัวร่านเหมือนไม่มีใคร
สั่งสอน ทั้ง ๆ ที่ฉันเฝ้าดูแลเธอมาอย่างดี!!!”
เขาตวาดเธอด้วยน้ำเสียงที่ดุดันรุนแรง แววตาคมกริบดั่งเสือร้าย ใบหน้าหล่อเหลาคมสันบึ้งตึงราวกับจะฉีกเนื้อเธอออกเป็นชิ้น ๆ
“นะ นะ หนูขอโทษค่ะคุณพ่อ ต่อไปหนูจะเชื่อฟังคุณพ่อทุกอย่างเลย ยกโทษให้หนูนะคะ ปล่อยหนูเถอะ”
ลูกเลี้ยงสาวสวยพยายามขอร้อง เพราะตอนนี้หัวใจของหล่อนกำลังเต้นสั่น จนแทบจะระเบิดออกมาอยู่รอมร่อแล้ว
เธอรับรู้ได้ถึงอารมณ์โกรธที่กำลังโหมรุนแรงของเขา และกลิ่นเหล้าที่คละคลุ้งจากกายแกร่งที่ลอยมาแตะจ
