Chapter 3
1565 Words
ไรเฟิลมองใบหน้าสะสวยด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาจ้องมองเธอแบบนั้นอยู่นานหลายนาที จนกระทั่งร่างบางพลิกตัวนอนตะแคงหันไปอีกทาง ใบหน้าคมคายก้มหอมแก้มนวลอีกฟอดหนึ่ง เขาดึงผ้าห่มมาคลุมกายให้หญิงสาว ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป เพื่อปลดปล่อยตัวตนที่ตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง
เมื่อคนตัวสูงทำธุระและชำระร่างกายเสร็จ เขาก็ใส่บ็อกเซอร์เพียงตัวเดียวเดินไปเอนตัวลงนอนบนโซฟา และกว่าจะหลับสนิทก็เกือบรุ่งเช้า
คนตัวสูงถอนหายใจแรงอย่างหงุดหงิด เมื่อมีเสียงเล็กเอ่ยเรียกเขาในยามเช้าตรู่ อีกทั้งยังเขย่าแขนเขาไม่หยุด
“เฟิล ตื่นก่อนๆ เฟิลตื่น”
“มีอะไรแต่เช้าณิชา” ไรเฟิลถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ทั้งที่ยังหลับตา เขาบิดตัวเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาตื่นและมองเพื่อนสาวคนตัวเล็กที่นั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่ที่พื้น เธอจ้องมองเขาด้วยแววตาลุกลี้ลุกลนเหมือนคนร้อนใจอะไรบางอย่าง
“ฉันมีอะไรจะถามนายหน่อยน่ะ เอ่อคือว่า นาย นาย...!?” ณิชาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นอย่างหนักใจ เธอไม่กล้าเอ่ยถามเขาให้จบประโยค ได้แต่อึกอักติดอ่าง เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในสภาพผ้าเช็ดตัวพันกายและมีเสื้อคลุมสวมทับให้อีกที
เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธองั้นเหรอ? งั้นก็แปลว่าเขาเห็นของเธอหมดแล้วงั้นสิ...
“เมื่อคืนทำไม?” ไรเฟิลปิดปากหาวหวอดๆ แล้วหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง จนความใหญ่โตที่แข็งขึงอยู่ใต้กางเกงตัวบาง มันดันเนื้อผ้าชี้โด่ไปที่หน้าณิชาอย่างเอาเรื่อง
“นะ...นาย เอ่อ...นายเปลี่ยนชุดให้ฉันเหรอ?” ณิชากลั้นใจถามอย่างรัวเร็ว
“อืม...ฉันเปลี่ยนให้เธอเอง...” ไรเฟิลได้แต่คิดในใจว่าเขาน่าจะอัดคลิปวิดีโอเมื่อคืนนี้ให้เธอดูจริงๆ จะได้รู้ว่าตัวตนเวลาเธอเมานั้นหื่นกามมากขนาดไหน
“...”
“จำอะไรได้บ้างไหมเมื่อคืน?” ไรเฟิลเอ่ยถามเพื่อนสาวคนตัวเล็ก ที่นั่งบีบมือตัวเองอย่างคิดหนัก นี่แค่รู้ว่าเขาเปลี่ยนชุดให้เธอนะยังคิดมากขนาดนี้ แล้วถ้ารู้ว่าเธอขอกินไอติมเขาเมื่อคืน อาการของเธอจะเป็นยังไงกันนะ
ใบหน้าสะสวยก้มหน้างุดแล้วส่ายหน้าไปมา โดยที่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
“ฉันไม่เห็นสัดส่วนของรักของหวงอะไรของเธอหรอกนะ ตอนฉันถอดเดรสออกให้ ฉันปิดไฟจนมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” ไรเฟิลเล่าบอกโดยเอานิ้วชี้และนิ้วกลางพันกัน เขาก็ไม่ได้อยากจะโกหกหรอกนะ แต่ถ้าพูดโกหกแล้วเพื่อนสาวของเขาสบายใจก็ให้เธอเข้าใจไปตามนั้น ทั้งที่ความเป็นจริงมันล้ำเส้นคำว่าเพื่อนไปแล้วก็ตาม
“แล้วทำไมนายถึงต้องถอดเดรสออกให้ฉันด้วยเล่า ทำไมไม่ให้ฉันนอนสภาพแบบนั้นไปเลย”
“ก็เธออ้วกใส่ฉันไงณิชา แล้วก็ยังโง่อ้วกใส่ตัวเองอีก”
“...”
“ไม่เอาแล้วนะณิชา ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจอะไรมาระบายให้ฉันฟังนะ อย่าไปเมาที่ไหนแบบนี้อีก ฉันโคตรเป็นห่วงเธอเลยว่ะ” ไรเฟิลเอ่ยบอกณิชาเสียงดุแกมห่วงใย และเมื่อไม่เห็นณิชาตอบกลับมา เขาจึงถามย้ำเธออีกครั้ง “เข้าใจหรือเปล่าที่ฉันบอกไปเมื่อกี้”
“เข้าใจแล้วน่า ขอบใจที่นายดูแลฉันนะ”
“ขอบใจที่เธอช่วยฉันเหมือนกัน”
“ฉันช่วยอะไรนายงั้นเหรอ?”
“ไม่ต้องรู้หรอกน้า...ไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ฉันหน่อยสิ ฉันอยากอาบน้ำ แล้วก็เอาเสื้อผ้าของฉันไปซักให้ด้วย”
“ว้ายยยย...นายทำอะไรเนี่ย” ณิชารีบขยับตัวหนีห่างจากเขาอย่างรวดเร็ว เมื่อไรเฟิลลุกขึ้น แล้วความแข็งขึงภายใต้บ็อกเซอร์ชนเข้าที่แก้มของเธอ จนเธอรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้า
“อยากนั่งเกะกะเองทำไมล่ะ” ไรเฟิลหลุดขำออกมา เมื่อณิชาทำตาโตมองที่เป้ากางเกงของเขาหน้าตาตื่น
‘จะตาตื่นทำไมล่ะเพื่อนรัก เมื่อคืนยังขอดูดอยู่เลย’ ไรเฟิลได้แต่คิดในใจ
“ชิ!!” ณิชาสะบัดหน้าหนี ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวหอมสะอาดมาให้เขา อีกทั้งยังเล่าบอกเขาเรื่องบางอย่างตามประสาเพื่อนสนิท
“ฉันคงดื่มเหล้าหนักไปแน่ๆ เลย รู้สึกเมื่อยคอ ปวดปาก กลืนน้ำลายแล้วรู้สึกเหนียวๆ คอยังไงก็ไม่รู้ เหมือนกรามฉันจะค้างด้วยเนี่ย” ณิชาเอามือบีบปากนวดกรามตัวเองเบาๆ
“ไม่เกี่ยวกับดื่มเหล้าหนักหรอก” ปากหยักกดยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้ณิชาเกิดอาการเหล่านี้
“ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ที่ผ่านมาก็ไม่เคยเป็นแบบนี้”
“ไหนอ้าปากซิ เดี๋ยวจะดูให้” ไรเฟิลขยับตัวไปยืนใกล้เพื่อนสาวคนตัวเล็ก แล้วยกมือจับปลายคางมนให้อ้าปาก
“ไม่เอา ไม่ต้องดู เดี๋ยวนายหาเรื่องแกล้งฉันอีก” ณิชาปัดมือของเขาออก เพราะกลัวว่าเขาจะหาเรื่องแกล้งเธอ
“อ้าปากเร็ว ฉันไม่แกล้งเธอหรอกน่า...” เมื่อณิชาอ้าปาก เขาก็ใช้สายตาคมกริบสอดส่องไปในโพรงปากเล็กที่ขาวสะอาดราวกับหมอฟัน และวินิจฉัยตามแบบฉบับหมอหื่น
“คอลึกมาก แล้วที่เมื่อยปากสาเหตุอาจจะเกิดจากอมอะไรนานๆ หรือโดนของใหญ่กระแทกปากอย่างแรงละมั้งเนี่ย” ใบหน้าหล่อเหลาเอ่ยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง จนเพื่อนสาวคล้อยตามคำพูดของเขา
“ใช่...ฉันรู้สึกแบบนั้นเลยเฟิล...” ณิชาพยักหน้ารัวๆ เออออไปตามเพื่อนคนตัวสูง เพราะเธอรู้สึกเหมือนโพรงปากโดนกระทุ้งอย่างแรง
“หึๆ...” ไรเฟิลหลุดขำออกมา และส่ายหัวด้วยใบหน้าอมยิ้ม ก่อนจะเดินผิวปากเข้าห้องน้ำไป
“ขำอะไรของเขาวะเนี่ย...บ้าไปแล้วมั้ง” ณิชามองตามไรเฟิลอย่างงุนงง เมื่อไรเฟิลเดินอมยิ้มอารมณ์ดีเดินเข้าห้องน้ำ และจากนั้นเธอก็เดินเข้าครัวไปทำอาหารเช้า
“โห...ปลาหมึกผัดฉ่าของโปรดฉันเลย รู้ใจจริงๆ ว่าฉันกำลังอยากกินอยู่พอดี...” เขาเดินเข้ามาซ้อนหลังณิชา ในขณะที่ณิชากำลังยืนจัดอาหารอยู่มุมโต๊ะนั่งกินข้าวขนาดเล็ก
“ทะ...ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าดี ๆ ถอยไปเลยเกะกะ” ณิชาเอ่ยบอกเสียงสั่น โดยที่ไม่กล้ามองหน้าเพื่อนชายคนสนิท เมื่อเขาพันผ้าเช็ดตัวไว้ที่เอวสอบอย่างหมิ่นเหม่ แล้วมายืนซ้อนหลังเธอ จนเธอได้กลิ่นครีมอาบน้ำที่หอมละมุนจากตัวของเขา อีกทั้งน้ำเม็ดเล็กยังเกาะตามผิวกายสมส่วนที่มีซิกซ์แพ็กเป็นลอนสวยจนน่าลูบไล้ทั้งวันทั้งคืน
‘คิดอะไรบ้าๆ ของแกยัยณิ ทำเป็นหิวผู้ไปได้ นั่นเพื่อนแกนะ’ ณิชาค่อนขอดตัวเองในใจ
“อื้อ...อะไรของนายเนี่ย” ณิชาปัดมือสากออก เมื่อเขายกมือมาลูบปากของเธอ
“ก็เธอน้ำลายหก หิวข้าวขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“อืมๆ ฉันหิวแล้ว แต่เดี๋ยวฉันไปหยิบชุดคลุมมาให้นายใส่ดีกว่า จะได้กินข้าวกันสักที”
“ชุดคลุมของเธอเล็กเท่าหมาใส่...”
“นายว่าฉันเป็นหมาเหรอ?”
“ฉันไม่ได้ว่าเธอเป็นหมาสักหน่อย อย่ามาร้อนตัว ฉันว่าชุดคลุมของเธอต่างหาก...”
“ชิ! แล้วนายจะนั่งกินข้าวแบบนี้หรือไง”
“ก็นั่งมันแบบนี้เนี่ยแหละ หรือเธอหิวฉันแทนข้าวหรือไง ถึงได้โฟกัสมองฉันมากกว่าข้าว” ไรเฟิลเลิกคิ้วถามณิชาด้วยสีหน้ากวนๆ
“บ้า...ใครหิวนายไม่ทราบ”
“ถ้าไม่หิวฉัน ก็ตักข้าวกินกันเร็ว ฉันหิวข้าวละ กินข้าวเสร็จเธอก็รีบไปซักเสื้อผ้าให้ฉัน”
“รับทราบเจ้าค่ะคุณไรเฟิลขา นั่งรอสักครู่นะคะคุณชาย...” ณิชาพูดน้ำเสียงประชดประชันหมั่นไส้เพื่อนชายคนสนิท ก่อนที่เธอจะเดินไปตักข้าวในครัวมาสองจาน แล้ววางจานข้าวไว้ตรงหน้าเขาและที่ของตัวเอง อีกทั้งยังรินน้ำดื่มให้เขาเสร็จสรรพราวกับพนักงานเสิร์ฟอาหารตามภัตตาคารโรงแรมระดับห้าดาว
“ฟอด! ขอบคุณครับ”
“ไอ้บ้าเฟิล หอมแก้มฉันทำไมเนี่ย” ณิชาเอามือลูบแก้มตัวป้อยๆ ด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เมื่อเพื่อนคนตัวสูงเอนตัวยื่นหน้าหอมแก้มของเธอฟอดหนึ่ง
“หอมแก้มเมีย เมียน่ารักดูแลผัวดีจริงๆ” ไรเฟิลยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เจ้ากล
“พูดผัวๆ เมียๆ อะไรของนายเนี่ย อย่ามาพูดแกล้งฉันแบบนี้นะ” ณิชารีบไปนั่งที่ของตัวเองที่อยู่ตรงข้ามกับเขา
“ฉันไม่ได้แกล้ง แต่ฉันพูดความจริง”
‘อมแล้วก็เรียกว่าผัวเมียปะ’ ชายหนุ่มคิดในใจ
ณิชาส่ายหน้าไปมาให้กับคนขี้แกล้ง เขาก็ชอบพูดแกล้งเธอไปเรื่อยแบบนี้เป็นประจำ...
- Writer
