ข้าทะลุมิติมาเป็นนางร้ายที่เลี้ยงบุตรสาวเพียงลำพัง

บทที่ 2 หาที่อยู่ 2/2

เฉินเฟยหงนั้นมีลูกกับเผิงเสี่ยวหร่าน สองคนด้วยกัน บุตรชายนามว่า เฟยหวง ส่วนบุตรสาวนามว่าเฟยเทียน ทั้งคู่ล้วนถูกเลี้ยงอย่างตามใจ ขี้เกียจสันหลังยาวทั้งคู่ อีกคนก็วัย 18 ปีแล้ว ส่วนอีกคนก็เลยวัยปักปิ่น แต่ไม่คิดช่วยตระกูลทำสิ่งใด นอกจากเที่ยวเตร่ใช้เงินสิ้นเปลืองไปวัน ๆ ส่วนเฟยอี้นั้นส่งเงินกลับบ้านเพื่อเลี้ยงดูภรรยาก็ไม่เคยมีเงินตกถึงมือ ต้องชักสินเดิมออกมาใช้จ่ายจนใกล้จะหมดเต็มที

“ไปตามนางกลับมา” เฟยหงประกาศกร้าวไม่ว่าอย่างไรสะใภ้ใหญ่ต้องเป็นไห่มี่เฟิ่งเท่านั้น ผู้อื่นเขาไม่ยอมรับ

“ท่านพี่ทำเช่นนั้นได้เช่นไรกันเจ้าคะ ไล่ก็ไล่แล้ว ข้าไม่ยอมรับสะใภ้ปากดีผู้นั้นมาตีฝีปากแข่งกับข้าด้วยหรอก สะใภ้ข้าต้องซูหลันฮวาเท่านั้น” เผิงเสี่ยวหร่านก็แข็งเช่นกัน นางไม่ยอมลดตัวไปงอนง้อสะใภ้ไม่คู่ควรผู้นั้นเด็ดขาด

“อยากได้ผู้อื่นเจ้าก็ให้ลูกชายเจ้าแต่ง นั่นลูกชายข้ากับอดีตฮูหยิน” เฉินเฟยหงไม่เคยโกรธจัดเท่านี้มาก่อน ภรรยาที่กล้าต่อปากกับสามีมันน่าปลดนัก แต่ว่าเขาก็ชราวัยแล้วหากปลดตอนนี้จะเป็นที่ครหา ทั้งชื่อเสียงของลูกชายคนโตจะแปดเปื้อนในการรับราชการทหารอีกด้วย

“ท่านพี่ก็ไปง้อนางเองข้ามิไป”

เผิงเสี่ยวหร่านไม่ใช่แค่ไล่ออกไป ยังโบยนางอีกด้วย ที่จริงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น นางไม่ต้องทำให้ใหญ่โต เพียงแต่หาโอกาสไล่นางออกไป เพื่อจะได้ทาบทามซูหลันฮวามาเป็นสะใภ้นางจะได้มีหน้ามีตามากขึ้นไปอีก

เฉินเฟยหงเมื่อรับมือกับภรรยาไม่ได้ก็รู้สึกปวดขมับจึงเรียกให้พ่อบ้านไปตามหมอมาจากเมืองหลวงมาแคว้นเว่ย เพียงครึ่งวันก็จริง แต่สภาพอากาศที่ต่างกันสุดขั้วทำให้เขาป่วยได้ง่าย เรื่องที่จะกลับไปตามสะใภ้จึงเอาไว้ก่อน

มี่เฟิ่งตื่นขึ้นมาอาบน้ำแล้วก็ปลุกลูกสาวให้ตื่นเช่นกัน นางหัดให้ยู่ถิงแปรงฟัน ที่ซื้อมาจากร้านค้าออนไลน์อีกด้วย ฟันของนางจะได้ไม่ผุ

ยู่ถิงเห็นท่านแม่เอาของแปลก ๆ ออกมาให้นางทำโน้นทำนี่นางก็ไม่ได้ขัดข้องแม้จะแปลก ๆ ไปบ้างแต่ว่ามันก็ดีมากเช่นเดียวกัน

เมื่อนางอาบน้ำเสร็จก็เห็นว่าโจ๊กที่มีหมูสับปั้นก้อนลอยลูกโต ๆ หลายลูกก็ตาลุกวาว นางไม่เคยได้กินของอร่อยเช่นนี้นัก เนื้อได้กินก็แค่เศษเนื้อ และนั่งมองท่านย่าท่านปู่ท่านน้าทั้งสองกินแต่ของอร่อย ส่วนนางกับแม่ต้องกินทีหลังและกินในครัวอีกด้วย

“นะ...นี่...โจ๊กใช่หรือไม่ต้านแม่” เมื่อมองดี ๆ มันไม่ใช่มีแค่โจ๊กข้าวสีขาวข้นเท่านั้น ยังมีไข่ลอยอยู่ข้างบนดูน่ากินยิ่งนัก

“ใช่แล้วยู่ถิงของแม่ มาแต่งตัวกันเถิดแม่เอาชุดใหม่มาให้เจ้าด้วย” นางชอบลูกสาวและอยากแต่งตัวให้กับยู่ถิง จึงซื้อชุดจีนโบราณของเด็กที่เข้ากับสมัยนี้มาหนึ่งชุดแล้วก็รวบผมเป็นก้อนซาลาเปาสองข้างรัดด้วยหนังยางแบบปัจจุบันแต่ซ่อนไว้ในผมอีกทีเพื่อไม่ให้ใครเห็นแล้วผูกทับด้วยริบบิ้นสีฟ้าสวยสดใส

แล้วก็มานั่งป้อนข้าวให้ลูกสาวเพราะกลัวจะทำหกเลอะเสื้อผ้า

“วันนี้เราจะไปบ้านใหม่กัน” นางไม่รู้ว่าบ้านใหม่อยู่ที่ไหนหรอก แต่เดี๋ยวลงไปด้านล่างก็น่าจะพอหาทางออกได้

หลังจากเก็บของเข้าช่องเก็บของ และถือเพียงห่อผ้าออกมาเพื่อกันคนสงสัย ขณะยืนอยู่หน้าโรงเตี๊ยมชั่วครู่นางหันซ้ายแลขวา มองดูแล้วที่นี่คือตัวเมืองเขื่อชิน บ้านแม่ผัวอยู่แถวนี้ดังนั้นนางจะไม่อยู่เป็นหอกข้างแคร่แถวนี้แน่ นางต้องไปให้ไกลจากที่นี่หน่อย

แต่ขณะที่กำลังเคว้งอยู่นั้นเสียงหนึ่งก็เรียกนางและลูกสาว

“มี่เฟิ่ง ยู่ถิง...โอ้ขอบคุณสวรรค์พวกเจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่” ลุงกู้ผู้ขับเกวียนวัวผ่านหน้าโรงเตี๊ยมเห็นสองแม่ลูกยืนหันรีหันขวางจึงรีบเรียกทันที

“ต้านลุงกู้...ยู่ถิงอยู่นี่เจ้าค่ะ...มีน้ำตาลปั้นให้ยู่ถิงหรือไม่” เด็กน้อยมักจะทักท่านลุงกู้ของนางเช่นนี้เป็นประจำ รอยยิ้มของลุงกู้เบิกบานทันทีเมื่อเห็นว่านางทวงขนม แล้วเขาก็หยิบน้ำตาลปั้นในห่อกระดาษส่งให้กับยู่ถิง เด็กน้อยรับมาถือไว้และกินมันอย่างเอร็ดอร่อย

“คารวะท่านลุงกู้ ท่านรู้ได้อย่างไรว่าพวกเราอยู่ที่นี่”ความทรงจำร่างเดิมบอกมี่เฟิ่งว่าผู้นี้น่าจะเป็นคนที่ช่วยเหลือนางได้ เพราะค่อนข้างใจดีกับนางและลูกสาวนัก

“ข้าไปส่งของที่จวนเฉิน แล้วก็รับรู้จากบ่าวรับใช้ ได้ยินว่าเจ้าโดนโบยด้วยใช่หรือไม่ เป็นเช่นไรบ้าง” ลุงกู้ห่วงแม่ลูกสองคนนี้นัก สามีต้องไปรับราชการทหารโดนแม่สามีกดขี่อยู่สองปีเต็มแล้ว ใจจริงก็อยากให้นางออกไปจากบ้านนั้นเสีย แต่นอกจากหย่าขาด อื่นใดก็ไร้หนทาง ได้ยินว่าโดนไล่ออกจากจวนแล้วก็ตามหาเผื่อจะช่วยเหลือสิ่งใดได้บ้าง

“ขอบคุณที่เป็นห่วงเจ้าค่ะ ข้ามิเป็นอันใดมากนัก ท่านลุงกู้พอจะพาข้ากับลูกไปหาบ้านเช่าหรือมีบ้านให้ซื้อหรือไม่ ข้าอยากหาที่อยู่ใหม่” ไห่มี่เฟิ่งบอกความประสงค์ของนางกับท่านลุงกู้ทันที

“ข้าอยู่หมู่บ้านธารน้ำใส ในหมู่บ้านมีลำธารไหลผ่านด้านหลังเป็นภูเขา ห่างจากตัวเมือง 1 ชั่วยาม เจ้าอยากไปอยู่ที่นั่นหรือไม่ ตอนนี้หัวหน้าหมู่บ้านบอกว่ามีบ้านของเศรษฐีว่างอยู่หลังหนึ่ง ราคาค่อนข้างแพง แต่มีพื้นที่ 5 หมู่มีลำธารด้านหลังไม่ต้องเดินหาบน้ำให้เหนื่อย หากเจ้าชอบ...”

“ชอบเจ้าค่ะ ข้าอยากได้” ดวงตาของไห่มี่เฟิ่งเป็นประกายทันทีที่ได้รับฟังเรื่องบ้านที่ว่างในหมู่บ้านธารน้ำใสของท่านลุงกู้

“เช่นนั้นก็ไปกันเลย”