ไห่มี่เฟิ่งได้ฟังก็เจ็บปวดใจนางไม่คิดเอาเปรียบผู้ใด ของดีย่อมให้ราคาตามจริง นางจับจูงชายชราไปด้วยกันในที่ลับตาคนสักหน่อย ก่อนจะยื่นตัวแลกเงินให้ 800 ตำลึง กับเงินตำลึงอีก 200 ตำลึง
“ท่านตาเอานี้ไว้ นี่คืออำพันทะเลจริง ๆ ข้าย่อมไม่เอาเปรียบท่าน พ่อค้าเหล่านั้นตาบอด ของดีเช่นนี้ยังไม่รู้จัก ท่านเก็บเงินให้ดีหน่อย ซื้อยาไปรักษาท่านยาย เงินนี้มากมายนี้ชีวิตท่านไม่นับว่าลำบากแล้ว”
ไห่มี่เฟิ่งไม่รีรอที่จะควักเงินจำนวนมากให้กับชายชราผู้นี้ ก้อนของมันขนาดใหญ่มาก คิดคร่าว ๆ น่าจะหลายจิ้น อำพันทะเลยิ่งมีค่าดั่งทอง ส่วนใหญ่พบมักถูกส่งเป็นบรรณาการกับฮ่องเต้หรือผู้ปกครองเมือง นางได้มาเช่นนี้นับว่าโชคดีนัก
“แม่นาง...ช่างใจดียิ่ง ฮื้อ ฮื้อ ...”ชายชรานั้นมีบุตรชาย แต่เมื่อแต่งงานออกไปแล้วกลับไม่เคยมาเลี้ยงดูทั้งยังไม่สนใจไยดีว่าจะลำบากเพียงใด เมื่อเขานำสิ่งที่มีค่าที่สุดออกมาขาย ก็คิดจะเก็บเงินเหล่า
