รถม้าเคลื่อนออกจากเมืองชายทะเลจี้ชวนกลับสู่แคว้นเว่ย เมื่อเดินทางได้มาครึ่งวันก็แวะพักให้ม้าดื่มน้ำ กับกินหญ้าสักชั่วยาม ไห่มี่เฟิ่งนั้นอยู่ในสายตาของบุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นองค์รัชทายาทแห่งจี้ชวน แต่ทว่ากลับจำอะไรเกี่ยวกับจี้ชวนไม่ได้สักอย่างเดียว แต่เขามีความทรงจำเล็ก ๆ เกี่ยวกับสตรีผู้นี้และเด็กหญิงนามว่ายู่ถิง
เขาพยายามนึกตลอดการเดินทางร่วมขบวนแต่ทว่ายิ่งคิดดูเหมือนจะยิ่งทำให้เขาสุขภาพทรุดโทรมลง ใบหน้าที่คร่ำเครียดมองไปทางด้านนั้น แต่กลับไม่กล้าเข้าใกล้
ยู่ถิงเองก็แอบมองเขาอยู่บางครั้ง แต่บางทีก็เหมือนนางจะค้อนใส่เขาอย่างไม่พอใจอยู่บ้าง แต่ไม่มีคำเอื้อนเอ่ยจากนางเลยสักคำ ยิ่งมารดาของนางยิ่งแล้วใหญ่ ทำเหมือนเขาไม่ใช่สิ่งมีชีวิตด้วยซ้ำ ราวกับเขาไม่ใช่คนที่รู้จักกันมาเนิ่นนาน หากเขาเป็นสามีนางจริงก็ควรจะมีความห่วงใยบ้าง แต่นี่อะไรนางไม่สนใจเขาด้วยซ้ำ
มีบางช่วงที่เขาคิดอยากละความพยายาม
