หลายวันผ่านไป ณ ชายแดนระหว่างจี้ชวนและซ่างหยวน บนกำแพงชายแดนเหล่าทหารต่างผลัดเวรกันเฝ้ายามแข็งขัน แต่เพราะยามนี้ดึกสงัดแล้ว เหล่าทหารบางคนเริ่มจะง่วงนอนบ้าง บางคนก็ยืนโงนเงนใกล้จะล้มเต็มที จนแม่ทัพใหญ่ของเฉินเฟยอี้ต้องให้รองแม่ทัพเข้าไปสะกิด
“ฮ้าว...” เสียงหาวของทหารนายหนึ่งดังขึ้นริมกำแพง ท่าทางงัวเงียทำให้สหายข้าง ๆ ตบบ่าเตือนเบา ๆ เพราะรองแม่ทัพเดินมาทางโน้นแล้ว
“นี่ ๆ เดี๋ยวก็โดนแม่ทัพเฉินลงโทษหรอก เจ้ายังไม่ถึงเวรพักอีกสักครู่ อดทนหน่อย”
แม่ทัพเฉินตั้งแต่นำกำลังส่วนหนึ่งมาตรึงไว้ที่ชายแดนจี้ชวนกับซ่างหยวนจุดรอยต่อที่ต้องระแวดระวังภัย ทั้งสองฝ่ายระหว่างรอทัพใหญ่ที่จะมาจากเมืองหลวงสมทบอีกกองทัพ เหล่าทหารก็เป็นที่รู้กันดีว่าแม่ทัพเฉินเข้มงวดเพียงใด ทั้งเคร่งครัดในระเบียบเสียจนไม่มีใครกล้าทำผิดกฎ บางทีตอนเขาอยู่ใต้บัญชาชินอ๋องโยวหลุนเปียวยังไม่เครียดเท่ากับอยู่ใต้บัญชาแม่ทัพเฉิน
ที
