“เดี๋ยวทิศาเช็ดให้เองค่ะพี่พายุ”
“ไม่ต้อง ออกไป” เสียงเข้มของพายุไม่สามารถทำให้ทิศาตกใจได้แม้แต่น้อย เธอยังคงยิ้มรับและเดินเข้ามาข้างเตียงคนป่วยอย่างใจเย็น
“แต่คุณพ่อบอกให้ทิศามาดูแลพี่นะคะ”
“กูให้เมียกูดูแลได้ มึงไม่ต้อง” คำพูดไม่สุภาพของพายุ ทำให้ทิศาน้ำตาคลอเบ้าอย่างน่าสงสารแต่ไม่ใช่กับคนอย่างพายุ
“พายุ อย่าเสียงดังเดี๋ยวเจ็บแผล” ตะวันรีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับภัทร เพราะเสียงดังของพายุที่ดูหงุดหงิดและโมโหอยู่ไม่น้อย
“น้องทิศา พี่ว่าน้องกลับก่อนเถอะ” ภัทรหันไปบอกทิศาที่ยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน แม้ว่าเธอจะเจอสายตาแข็งกร้าวจากพายุก็ตาม
“ค่ะ งั้นทิศากลับก่อนนะคะ รอให้พี่พายุใจเย็นก็ได้ค่ะ” ทิศาเดินออกไปและไม่ลืมหันมาบอกพายุด้วยรอยยิ้มหวานที่ผู้ชายหลายคนอาจจะหลงใหลแต่ไม่ใช่สำหรับพายุ
“มึงก็นะไอ้พายุ เดี๋ยวพ่อมึงก็โทรมาด่าอีกหรอก” ภัทรสายหัวเพราะเอือมระอากับเหตุการณ์ที่เหตุขึ้น ไม่ใช่ครั้งแรกที่
