My Engineer เสน่หาเมธาวิน

“กรี๊ดดดดด...” เสียงกรีดร้องของสาวๆ ที่โรงอาหารกลางของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังเรียกสายตาของใครหลายคนให้หันไปมองได้ไม่ยากนัก ยกเว้นเพียงแต่สองสาวที่กำลังนั่งปรุงก๋วยเตี๋ยวอยู่ที่โต๊ะยาวตัวหนึ่ง “สงสัยจะมากันแล้ว สัมภเวสีถึงได้กรีดร้องจะขอส่วนบุญกันขนาดนี้” กัญญาดา หรือ กุ้ง สาวห้าวคณะวิศวกรรมโยธาปีสองวัยยี่สิบปีที่มีผมยาวจนถึงกลางหลังส่ายหน้าอย่างระอาใจ ก่อนที่เธอจะควานหายางรัดผมในกระเป๋าผ้าใบใหญ่ขึ้นมาแล้วจัดการรวบผมยาวนั้นเป็นหางม้าเอาไว้เพื่อให้สามารถก้มลงกินก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าได้สะดวกขึ้น “พี่กุ้งก็ว่าไปค่ะ เดี๋ยวใครได้ยินเข้าจะโดนเขม่นเอานะคะ” คณานางค์ หรือ คะน้า สาวตัวเล็กผมสั้นหน้าตาน่ารักราวกับตุ๊กตาปั้นที่เรียนคณะเดียวกันรีบปรามเพราะกลัวเพื่อนรุ่นพี่จะมีปัญหากับนักศึกษาคนอื่น “คิดว่าพี่กลัวหรือไงล่ะ” “หนูรู้ว่าพี่ไม่กลัว แต่ว่า...” “ไงจ๊ะเมียจ๋า สั่งก๋วยเตี๋ยวเผื่อผัวรึยังเอ่ย” น้ำเสียงยียวนของ วฤทธิ์ หรือ ฤทธิ์ หนุ่มหล่อเจ้าเสน่ห์ของกลุ่มดังขึ้น ทำให้กัญญาดานึกอยากจะยกขาขึ้นมากระแทกปากมันแรงๆ เสียหนึ่งทีให้หายหงุดหงิดใจ “เมียพ่อมึ...” กัญญาดาเกือบจะหลุดใช้ภาษาพ่อขุนกับไอ้คนที่ชอบกวนประสาท หากไม่เห็นสายตาของคณานางค์ที่มองมาเพราะน้องสาวคนนี้มักจะบอกเสมอว่าไม่อยากให้เธอพูดคำหยาบ “เมียพ่อนายสิวะ ปากดีแบบนี้ระวังจะโดนของแข็งยัดปากเข้าสักวัน” เธอชักสีหน้าใส่อีกฝ่ายก่อนจะสนใจลูกชิ้นตรงหน้าต่อไป “ก็เอาสิจ๊ะเมียจ๋า ผัวก็จะได้เอาของแข็งกระแทกเมียดูสักครั้งเหมือนกัน ดูซิว่าของผัวหรือของเมียอันไหนจะ ‘แข็ง’ กว่ากัน” วฤทธิ์ยังกวนประสาทอีกฝ่ายไม่เลิก เพราะคงมีแต่เพื่อนสาวจอมห้าวคนนี้ที่เขาคุยด้วยแล้วรู้สึกสนุกสุดๆ “ไอ้...” “พอทั้งคู่เลยพวกแกน่ะ เจอหน้ากันปุ๊บก็กัดกันอย่างกับหมา ไอ้โดม มึงจะกินอะไรเดี๋ยวกูไปซื้อให้” คีตกาล หรือ โน้ต หนุ่มหล่อมาดเซอร์หันไปถามเพื่อนรักอีกคนที่ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ คณานางค์ “เอาก๋วยเตี๋ยวละกัน บอกป้าใส่คะน้ากับถั่วงอกเยอะๆ นะ” เมธาวิน หรือ โดม หนุ่มหล่อฮอตเนิร์ดผิวสีแทนและมีความสูงถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรพ่วงด้วยดีกรีเดือนคณะบอกยิ้มๆ “โอเค ไอ้ฤทธิ์ มึงไปกับกู” คีตกาลหันไปกระชากคอเสื้อเพื่อนอีกคนก่อนที่มันจะได้นั่งลงข้างๆ กัญญาดาแล้วหาเรื่องกวนประสาทเธอต่อ “มึงไปเองไม่ได้เหรอวะไอ้โน้ต กูจะคุยกับเมียกูเนี่ย” “เอามันไปไกลๆ ตีนกุ้งเลยโน้ต เดี๋ยวตีนลั่นใส่ปากมันขึ้นมาขี้เกียจเสียค่าทำขวัญ” กัญญาดาบอกพร้อมกับรอยยิ้มยียวน “มึงจะให้กูยกมายังไงตั้งสามชาม ไปกับกูนี่แหละ ลุก!” แล้วคีตกาลก็ฉุดกระชากลากถูเพื่อนรักให้เดินไปด้วยกันโดยมีสายตาของสาวๆ ทั้งโรงอาหารที่มองมาด้วยความปลาบปลื้ม และพวกเขาสามคนก็คือสาเหตุที่พวกเธอกรี๊ดกันจนคอแทบแตกเพราะใครๆ ต่างก็รู้ดีว่าสามหนุ่มสุดหล่อของคณะวิศวกรรมโยธาโด่งดังมากมายขนาดไหน และใช่ว่าพวกเขาจะมากินอาหารที่นี่บ่อยๆ เมื่อไหร่กัน “นึกยังไงมากินข้าวที่นี่คะ” คณานางค์ชวนหนุ่มรุ่นพี่คุย ที่บอกว่าพวกเขาคือรุ่นพี่ของเธอนั่นเพราะเธออายุน้อยกว่าพวกเขาหนึ่งปี แต่เพราะเข้าเรียนไวกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกัน เธอจึงได้เรียนพร้อมกับคนที่อายุมากกว่า แถมด้วยความที่เป็นสาวตัวเล็กน่ารักทำให้เธอกลายเป็นเหมือนน้องสาวของทุกคนในกลุ่มไปโดยปริยาย “ก็ไอ้ฤทธิ์น่ะสิ บอกว่าอยากจะมากินข้าวกับเมียมัน” เมธาวินบอกพลางหันไปมองทางกัญญาดาที่ทำตาขวางใส่เหมือนอยากจะกินเลือดกินเนื้อเขาอีกคน “พูดดีๆ นะโดม เดี๋ยวตีนก็ลั่นใส่หน้าอีกคนหรอก” “แกก็อย่าโหดนักสิกุ้ง เพราะแกดุแบบนี้ไงไอ้ฤทธิ์มันเลยชอบแกล้งน่ะ” เมธาวินยิ้มบางก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ อย่างระอาใจ “มันแกล้งกุ้งเพราะมันเป็นคนกวนตีนหรอก เกี่ยวอะไรกับกุ้งล่ะ แล้วนี่เพิ่งสอบเสร็จเหรอ หรือว่ามัวแต่ให้ไอ้สองตัวนั่นลอกข้อสอบอยู่เลยมาช้า” “เปล่า เราสามคนสอบเสร็จนานแล้ว แต่อาจารย์ให้ช่วยยกข้อสอบไปที่ห้องพักให้น่ะ เลยต้องรอคนอื่นสอบเสร็จหมดก่อนถึงจะได้มานี่แหละ” “อ้อ แล้วเป็นไงล่ะ เทอมนี้จะเอาเอกี่ตัวจ๊ะพ่อเด็กเรียนดี” กัญญาดาเอ่ยถามเพราะในระดับชั้นของพวกเขาเมธาวินเป็นคนที่เรียกได้ว่าทั้งเรียนดีและกีฬาเด่นครบเครื่องไปหมด ไม่แปลกใจที่จะมีทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องทั้งคณะเดียวกันและต่างคณะมาชอบมากมาย แต่เหมือนเมธาวินจะไม่ได้ชอบใครเลยสักคน “ก็เหมาหมดทุกวิชาแหละ จะได้ไม่เสียเวลาที่ตั้งใจอ่านหนังสือมานาน แต่กุ้งกับคะน้าก็น่าจะผ่านฉลุยแล้วมั้ง ติวให้หมดแล้วนี่ข้อสอบก็ออกตรงตามที่ติวด้วย” “จริงค่ะ ที่พี่โดมติวให้ออกหมดเลย นี่หนูยังว่าจะชวนพี่กุ้งพาพี่โดมไปเลี้ยงข้าวที่ร้านหนูอยู่เลยนะคะ เพื่อตอบแทนครูโดมที่เมตตาไม่งั้นเราสองคนคงไม่สอบเสร็จไวแบบนี้หรอก” คณานางค์บอกอย่างอารมณ์ดีก่อนจะคีบลูกชิ้นส่งเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ ที่บ้านของเธอเปิดร้านอาหารไทยริมแม่น้ำเจ้าพระยา ปกติเวลาสอบเสร็จเธอก็มักจะชวนเพื่อนๆ ไปฉลองที่ร้านเสมอ