“อย่าหนีนะยายตัวแสบ”
“ไม่หนีก็โดนจับสิคะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
สองหนุ่มสาววิ่งไล่จับกันเหมือนเด็กๆ ณิชชาอาศัยตัวเล็กกว่าว่องไวปราดเปรียวกว่า หนีรอดเงื้อมือภูผาได้หลายครั้ง ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยยายตัวร้ายให้ลอยนวล ยังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไล่จับ จนหอบเหนื่อยทั้งคู่
“ว้าย พี่ภู อย่านะ”
ณิชชากรีดร้อง เมื่อภูผาคว้าตัวเธอมากอดไว้ได้ พยายามดิ้นหนี แต่ปลบอกแขนแข็งแรงรัดร่างงามไว้แน่น เขายื่นหน้ามายิ้มใส่ตาอย่างผู้มีชัย
“เสร็จพี่ล่ะยายหนูนิดตัวแสบ”
“ปล่อยนิดนะคะ นิดขอโทษ นิดยอมแพ้แล้ว”
ณิชชาแกล้งทำเสียงออดอ้อน หวังให้เขาปล่อยตัว
“ไม่ปล่อย แกล้งพี่แล้วคิดจะหนีไปง่ายๆ เหรอ มันต้องโดนเอาคืน”
ภูผาช้อนอุ้มร่างงามขึ้น พาเดินลงทะเลณิชชากอดคอเขาไว้แน่นไม่ยอมให้เขาทุ่มตัวเธอลงน้ำ
“ว้าย อย่านะพี่ภูเดี๋ยวเปียก”
“ทีหนูนิดยังไม่กลัวพี่เปียกเลย”
ภูผายื่นหน้ามาใกล้ๆ จมูกโด่งขนจมูกเล็ก ดวงตาคมกริบจ้องมองดวงตาก
