ภูผากลับมาที่พักก็พบว่าณิชชาขนหมอนและผ้าห่มมากองไว้ให้เขานอกห้อง ตัวเธอปิดประตูยึดครองห้องนอนไว้แต่เพียงผู้เดียว
“เฮ้! นิดเปิดประตูเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มทุบประตูร้องเรียก
“นิดง่วง นิดจะนอนแล้ว!”
เสียงตะโกนดังออกมา แต่คนที่อยู่ข้างในไม่ยอมมาเปิดประตูให้
“มันดึกแล้วนะนิด ข้างนอกนี่ยุงเยอะแล้วก็หนาวด้วย ให้พี่ไปนอนข้างในด้วยคนนะ”
เขาพยายามเกลี้ยกล่อมให้คนในห้องเห็นใจ แต่ก็ไร้ผลเมื่อไม่มีเสียงตอบรับ แถมยังปิดไฟไล่อีก
“เล่นแบบนี้ใช่ไหม ได้เลย”
ภูผากระตุกยิ้มร้าย มองประตูห้องที่ยังคงผิดสนิท แผนการบางอย่างวาบขึ้นในสมอง เขาไม่ยอมให้ณิชชาทำแบบนี้กับเขาหรอก
“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้พี่จะไปนอนบ้านผู้ใหญ่ นิดนอนคนเดียวนะ
“ถ้าอย่างนั้น คืนนี้พี่จะไปนอนบ้านผู้ใหญ่ นิดนอนคนเดียวนะ !”
เขาตะโกนบอกเธอ แล้วเดินกระแทกเท้าออกไป
“นอนคนเดียว!”
ณิชชารีบลุกขึ้นจากเตียงเปิดไฟสว่างจ้า เสียงฝีเท้าของภูผา
