ช่วงค่ำ_
"มันดึกแล้ว คุณควรจะกลับบ้านนะคะ" หญิงสาวเอ่ยเตือน ขณะออกมานั่งรับลมเย็นอยู่ข้างบ้าน แล้วคาเรนยังเดิมตามออกนั่งเงียบๆ อยู่เป็นชั่วโมง
"ฉันไม่อยากทิ้งเธออีกแล้ว" มือหนายกไปลูบศรีษะเล็ก หากจะโทษใครสักคน คงจะเป็นเขาเองที่ดีดูแลเธอไม่ดี
"แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันไม่ใช่เหรอคะ"
"อืม ฉันรู้สึกตัวช้าไปหน่อยว่ารักเธอแล้ว" น้ำเสียงเข้มบอก คราวนี้เขาไม่กล้าคิดแม้แต่จะบังคับดึงเธอมากอดเอง ไม่กล้ากระทั่งจะเอ่ยคำใดที่ทำร้ายจิตใจอีก
"คุณรักฉันเพราะอะไร พอบอกกันได้ไหม" ร่างบางเบี่ยงลำตัวหันมาถาม เห็นว่ามือหนากำลังโบกไล่แมลงยามค่ำคืน ไม่ให้ตอมลำตัวเธอ
"ความรักมันมีเหตุผลด้วยเหรอ ฉันรู้ว่าแค่รัก รักอย่างที่ไม่เคยให้ใคร" มันสายเกินไปจริงๆ ถ้าต้องมาบอกตอนที่เธอจำเขาไม่ได้ แล้วความรู้สึกอีกฝ่ายคงไม่เหลือด้วย
"แล้วสรุปว่าคุณเป็นแฟนกับฉันหรือเปล่า ทำไมยังจำไม่ได้ล่ะเนี้ย" นิ้วชี้ยกเคาะขมับเล
