หลายเดือนผ่านไป_
"รักเด็กมากๆ ต้องทำยังไงนะคะ?" นามิทำเสียงเล็กเสียงน้อยเอาใจคนในสายสนทนา ขณะกำลังลงบันไดมารอทานอาหารเช้า
~อยากได้ไรอีกล่ะ~ ปลายสายทำน้ำเสียงหนักใจ
"แค่ตัวกับหัวใจก็พอค่ะ คิดถึงพี่คาเรนจัง" เธอเดินวนไปหยิบน้ำดื่มในตู้เย็นเทใส่แก้ว ข้างๆกันเป็นมารดายืนทำอาหาร
"ต้องพาแม่ไปรักษาสายตาแล้วล่ะ ความรักทำตาบอดสนิทเลย" วรารัตน์ส่งเสียงแซวรู้ว่าคนในสายต้องได้ยิน
~เขินแม่ตัวเองบ้างไหม~ เสียงเข้มเอ่ยแทรกในโทรศัพท์
"ฮิฮิ...ก็ดีใจไปหน่อย มีผู้ชายจะพานามิไปเที่ยวแถมใจดีพาแม่ไปด้วย" ร่างบางเอี้ยวตัวมาขโมยหอมแก้มมารดาฟอดใหญ่
"ไม่น่าเอาแม่ไปเป็นก้างขวางคอเลยนะ ชักอยากจะให้แต่งงานไวไวแล้วสิ" วรารัตน์พูดแซวอีกรอบ
"พี่คาเรนได้ยินแม่ไหมคะ"
~....ตู๊ด~ สายสนทนาตัดไปในทันที ทิ้งให้คนถือโทรศัพท์งุนงง
"ถึงกลับวางสายเลยเหรอเนี้ย จะคบต่อดีไหมล่ะ"
"ต้องคบต่อสิ ถ้าจะรักมากขนาดนี้" เ
