เขาร้องเรียกเธอสุดเสียง เมื่อเห็นร่างงามค่อยๆ ลอยขึ้นไปบนฟ้า เธออยู่สูงจนเขาเอื้อมไปแตะไม่ได้ ใบหน้างามระบายรอยยิ้มอ่อนหวาน ขณะทอดสายตามองเขาด้วยแววตาอ่อนโยน
“คุณเจิ้งคะ ปล่อยลดาไปเถอะคะ เวลาของลดาหมดลงแล้ว แต่เวลาของคุณยังมีเหลืออยู่” เธอบอกเขาด้วยบน้ำเสียงอ่อนเบาราวเสียงกระซิบ
“ไม่นะลดา ผมรักลดา ผมไม่อยากสูญเสียลดาไป” เขายังคงดื้อดึง ไม่อยากปลดปล่อยของรักให้จากไป
“เก็บลดาไว้ในความทรงจำของคุณก็พอ แต่จงมีชีวิตต่อไปเพื่อคนที่คุณควรรัก และดูแลเธอให้ดี อย่าให้ต้องสูญเสียเธอไปเหมือนที่คุณเสียลดา ดูแลหลินหลินด้วยนะคะ เธอเป็นคนที่ลดาเลือกให้คุณ ดูแลเธอด้วย...”
เพียงลดาบอกก่อนจะลอยหายไปบนท้องฟ้า ปล่อยให้ม่านหมอกหนาคลุมลงมา จนมองไม่เห็นอะไร หลี่เจิ้งผวารู้สึกตัวตื่นขึ้น พร้อมกับเหงื่อโทรมกาย เขามองร่างบางที่นอนเคียงกัน ก่อนจะพยักหน้าให้ตัวเองเมื่อรู้ว่าเพียงลดามาหาเขาในฝัน เพราะต้องการให้เขาดู
