คืนนั้นเป็นคืนแรกในรอบหกเดือนที่หลี่เจิ้งมีโอกาสได้นอนร่วมเตียงกับภรรยาสาว เขาทำให้เธอสบายใจโดยการนอนนิ่งๆ คนละฟากกับเธอ โดยมีหมอนข้างกั้นอาณาเขตไว้ หลายชั่วโมงกว่าหลินหลินจะยอมวางใจนอนหลับไป เปิดโอกาสให้คนที่นอนตัวแข็งได้ขยับเข้ามาแนบชิด ใบหน้าคมชะโงกดูใบหน้างดงามที่นอนหลับตาพริ้มอย่างอาทร
“หลินหลิน เมื่อไหร่เธอจะจำฉันได้สักที” เขารำพึงเสียงเศร้า ก่อนจะแตะริมฝีปากจุมพิตเรียวปากบางแผ่วเบาทะนุถนอม กอดร่างน้อยไว้แนบอกอุ่น แล้วเข้าสู่ห้วงนิทราตามเธอไป
เสียงคลื่นซัดซ่ากับแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ได้ทอดผ่านกรอบ หน้าต่างเข้ามาในห้องนอนกว้าง บนเตียงนุ่มร่างสองร่างนอนกอดซบกันใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน แสงจัดจ้าของวันใหม่ปลุกให้คนที่นอนอยู่รู้สึกตัวตื่นขึ้น ความอบอุ่นที่โอบล้อมกายทำให้ร่างบางขยับกายอย่างเกียจคร้าน ดวงตาคู่สวยหรี่ปรือฉายรอยง่วงงุน ก่อนจะลืมตาโพลงเมื่อเห็นปลายคางของใครคนหนึ่งเข้า ร่างหนาของค
