Fatal Destiny

Chapter 6

Jessie’s POV

Tahimik lamang akong nakatitig sa kanya. Hindi ko alam kung hanggang kailan siya gigising. Nasa silid pa rin kami kung nasaan kami kanina. Kanina pa nakaalis ang mga lalaking iyon. Bago pa sila umalis sa silid na ito ay sinisiguro kong napuruhan ko silang lahat. Pansin na pansin ko pa nga ang paglalakad nilang alam kong iniinda ang sakit dahil sa panggugulpi ko sa kanila.

Ang matahimik na lugar ang siyang bumalot sa aking atensyon. Napatingin ako sa aking relos at ngayon ay tanaw ko ang oras. Alas syete na pala ng gabi at alam kong sa oras na ito at wala nang natitira sa paaralan na ito.

Sa puntong ito ay tanaw na tanaw ko ang kanyang mukha. Kakaiba ang mukha na ito sa mukha na kilala ko. Ang dating sobrang yabang na mukha ay ngayon ay parang nagmukhang anghel na kung titingnan. Hindi ko alam kung bakit ngunit habang lumilipas ang minutong nakatitig sa kanya ay parang unti-unti ring nagbabago ang takbo ng oras at ang pakiramdam ko sa kanya. Ang dating galit na aking naraaramdaman ay hindi ko alam kung nanatili pa rin ba iyon sa aking puso at isipan.

Awang-awa ako sa kanya. Gusto kong alamin ang lahat sa kanya. Nais kong tanungin kung ano ang kanyang problema at kung bakit siya nasangkot sa ganitong gulo at kung bakit hinahayaan niyang maging magulo ang takbo ng kanyang buhay.

Mula sa kanyang mukha ay dahan-dahan na bumaba ang aking paningin sa kanyang labi. Mamula-mula ang kanyang labi. Hindi ko alam kung bakit ngunit parang unti-unti akong nagkaroon ng interes sa kanya. Parang unti-unting nagbabago ang pakiramdam ko sa kanya. Kung dati ay naainis akong tingnan ang kanyang presensya, kung dati ay kumukulo ang aking dugo kapang nakikita siya ngunit ngayon ay hindi ko alam kung tulad pa rin ba ito ng dati.

Habang tumatagal ang pagtitig ko sa kanyang mukha ay parang unti-unti ring nagbabago ang tingin ko sa kanya. Hindi isang mayabang na lalaki kung hindi kakaibang tingin ang mayroon ako ngayon.

Kung tutuusin ay iniwan ko na siya kanina dito. Dapat ay hinayaan ko na lamang siyang bugbugin ng mga estudyanteng iyon ngunit hindi ko mawari kung bakit bigla na lamang nagbago ang takbo ng aking isipan. Bigla ko na lamang naramdaman kanina ang kakaiba. Ang dating galit ay mabilis na naglaho sa aking sarili at wala akong ibang gawin kanina kung hindi ang iligtas siya mula sa mga lalaking iyon.

Hindi ko mawari kung ano ang ibig sabihin ng mga ito. Ilang daang taon na akong nananatili sa mundong ito ngunit ito ang unang beses na makaramdam ako nang ganito. Ito ang unang beses na maramdaman ko ang kakaiba para sa isang taong tulad ng lalaking ito.

Ilang segundo pa ang lumipas ay kusa na lamang na gumalaw ang aking kamay. Wala sa isip ko ang paggalaw kong iyon basta kusa na lamang iyong gumalaw. Siguro dikta iyon mismo ng pisikal na katawan na ito at hindi kailanman mula sa aking isipan.

Mula sa kung saan ay marahang dumapo ang aking hinlalaki sa kanyang labi. Wala akong ibang magawa kung hindi ang hayaan na lamang ang katawan na ito na gawin ang anumang nais nito. Marahan kong hinaplos ang mamulamula niyang labi. Alam kong tulog siya kaya alam kong hinding-hindi niya ako magagawang pansinin. Hindi ko mawari kung bakit naging mas malakas ang pagtibok ng aking puso. Sa bawat minutong lumilipas habang nakatingin sa kanya ay mas lalo ko lang napansin ang paglakas ng t***k ng aking puso. Ngayon pa lang ay alam kong may kakaiba na sa nararamdaman kong iyon.

Tanaw na tanaw ko ang pasa mula sa kanyang mukha. Ang kilay niyang alam kong may kunting sugat doon. Ang kaliwang pisnge niya ay bumabakat na pasa at ang ibabang parte ng kanyang labi ay may bakas na dugo pa. Hindi ko alam ngunit ramdam ko ang matinding awa habang tinitingnan ko siya. Hindi ko lubos maisip kung ano ang dahilan niya kung bakit ganitong buhay ang mayroon siya. Kung bakit palagi na lang siyang nasasangkot sa gulo.

“Ang gwapo ng iyong mukha ngunit hinahayaan mo lamang na saktan ka ng mga lalaking iyon. Ni hindi ka man lang lumaban,” mahinang sambit ko habang hinahaplos ang kanyang labi. Kahit saan ako tumingin sa kanyang mukha ay hindi nawawala ang bakat ng bawat suntok doon.

Ilang segundo pa akong nakatitig sa kanyang presensya. Hindi ko alam ngunit may kung anong bumubulong at nagtulak sa aking sarili na gawin ang nararapat.

Ilang segundo pa ang lumipas at kaagad rin akong napapikit. Gamit ang aking kakayahan ay ginamot ko ang mukha ni Kael. Ginamit ko ang aking kakayahan at nang maibalik ko ang dating maaliwalas na tanawin sa kanyang mukha. Nais kong mamataan muli ang walang sugat niyang mukha.

Kaagad kong naramdaman ang mabilis na pagliwanag sa buong kapaligiran. Matapos ang ginawa ko ay muli ko ring minulat ang aking mga mata. Kasunod na bumalot sa aking mga mata ang imahe niyang sa wakas ay bumalik na rin sa dati. Ang hugis ng kanyang mukha, ang kanyang labi at ang kanyang mga mata ay tuluyan nang nakabalik sa dati. Kahit papaano ay tuluyan ko nang nakita ang totoong ganda na mayroon siya.

Buong akala ko ay buong buhay ko nang maramdaman ang galit sa kanyang pagmumukha ngunit bigla na lamang iyong nagbago sa gabing ito. Buong akala ko ay buong buhay nang mananatili sa aking pakiramdam ang galit at inis sa tuwing naririnig ko ang kanyang boses at sa tuwing nakikita ko ang kanyang mayayabang na galaw ngunit nagbago ang lahat nang iyon nang mamataan ko siya kanina..

Tuluyan nang umaaliwalas muli ang kanyang mukha. Malinis na at wala na akong makitang bakas ng suntok mula doon. Habang nakapikit siya ay mas lalo lang naging maamo ang kanyang pagmumukha. Hindi ko alam ngunit kakaiba ang kanyang dating habang nakapikit. Malayong-malayo sa mayabang na awra niya kapag gising siya. Para siyang isang diyos na pinadala dito sa lupa. Ang matangos niyang ilong, ang kilay niyang nakaayon sa porma ay kapansin-pansin.

Lumipas ang ilang minuto at hindi ko alam kung bakit hindi ako nagsasawang titigan siya. Ilang minuto pa ang lumipas nang muling bumalik sa aking sarili ang dati kong pag-iisip. Napatingin akong muli sa relos sa aking kamay. Alas otso ng pala ng gabi. Hindi ko na namalayan pa ang takbo ng oras.

Ngayong alam kong maayos na ang kanyang galaw ay siguro maari ko na siyang iwan. Ngayong nagamot ko na siya at alam kong tuluyan nang naglaho ang sakit sa kanyang katawan ay maari ko na siguro siyang iwan dito.

Akmang tatayo na sana ako nang mabilis kong naramdaman ang kanyang kamay na mabilis na pumapalupot sa aking palapulsuhan. Wala akong ibang nagawa kung hindi ang mapatinging muli sa kanya. Nakapikit pa rin siya ngunit pansin na pansin ko na ang mahigpit niyang pagkakayakap sa aking kamay.

“Huwag mo akong iwan nang nag-iisa dito,” mahinang wika niya sa akin. Kaagad na binalot ng malamig na boses niyang iyon ang matahimik na silid. Hindi ko alam ngunit pakiramdam ko ay may kung anong nabubuo mula sa boses niyang iyon dahilan upang ako ay mapaupong muli sa kinauupuan ko kanina at muling bumaling sa kanyang atensyon.

Ngayon ay mas lalo lang naging mahigpit ang pagkakahawak niya sa aking kamay. Napatitig ako doon. Hindi ko alam kung bakit ngunit ang kaninang malamig at matahimik na silid na ito ay bigla na lamang napalitan ng kakaibang pakiramdam. Hindi ko na alam pa ang aking gagawin basta tanging nais ko na lamang ay ang hayaan siya sa kanyang ginagawa.

Hindi ko na rin magawang gumalaw. Parang tuluyan na ring nilamon sa kakaibang pakiramdam ang katawan na ito. Nais ko mang umiwas ngunit magkaiba ang nararamdaman ng aking isipan at katawan.

“Chantal…” mahinang sambit niya sa pangalawang pagkakataon. Sa puntong ito ay muli na naman akong napatitig sa kanyang mukha. Nanatili pa rin siyang nakapikit at ilang segundo lamang ang lumipas ay pansin ko na rin ang dahan-dahang pagmulat niya ng kanyang mga mata. Nakatuon na ito sa akin ngayon. Nais ko mang umiwas ngunit parang may kung anong pumipigil sa akin sarili na gawin ang pag-iwas na iyon at may kung anong nagtutulak sa aking sarili na titigan lamang ang kanyang mga mata.

Ilang saglit pa nang dahan-dahan kong napansin ang marahang pag-angat niya ng kanyang mukha. Ngayon ay pansin ko ang unti-unting paglapit niya ng kanyang mukha sa akintg mga labi. Hindi nagtagal ay tuluyan rin nagkalapit ang aming mga labi. Nais ko siyang pigilan ngunit hindi ko pa rin magawang kontrolin ang aking katawan sa puntong ito. Ni hindi ko man lang siya magawang itulak o ang umiwas sa halik niyang iyon.

Ramdam na ramdam ko ang halik niyang bumabalot sa aking labi. Mas lalo lang akong napapikit sa puntong ito at walang ibang magawa kung hindi ang damdamin ang malalambot niyang halik sa aking labi. Hindi ko alam kung maging masaya ba ako o malungkot.

Maging masaya dahil tinawag niya akong Chantal ngunit kalahati ng aking nararamdaman ay ang lungkot, lungkot dahil sa likod ng katawan na ito ay hindi si Chantal ang namamalagi kung hindi ang isang diyos na pinadala rito sa lupa upang pagdusahan ang kaparusahan.

Hindi ko ginalaw ang aking labi. Ilang segundo pa ang lumipas nang tuluyan na rin siyang bumitaw sa mga halik niyang iyon. Nang tuluyang makawala mula sa aking labi ay muli niya akong tinitigan. Hindi ko alam ngunit hindi ko magawang tumingin sa kanyang mga mata. Parang may kung anong nabubuo sa aking sarili na kahinaan. Ang kahinaan na hindi ko inakalang mararamdaman ko sa iisang tao na ito.

Ilang segundo pa nang maramdaman ko ang hinalalaki niyang mabilis na dumapo sa aking panga. Dahan-dahan niya akong ibinaling sa kanyang mukha. Ngayon ay pansin ko na ang kakaibang tingin niya sa aking mga mata. Wala akong ibang masabi kung hindi ang maamo niyang mukha. Ang dating mayabang niyang presensya ay tuluyan nang naglaho.

“Bakit mo hinayaang saktan ka ng mga lalaking iyon?” ang tanong na binungad ko sa kanya.

Hindi siya sumagot sa halip ay nanatili lamang siyang nakatitig sa aking mga mata. Pansin na pansin ko pa nga ang pagbaba ng kanyang lalamunan na alam kong hudyat ng paglunok niya ng sarili niyang laway. Sa ilang segundong pagtitigan namin ay aminado na akong may kung anong nabubuo na sa titig naming iyon.

Mas lalo lang binalot ng matinding katahimikan ang silid na ito. Sa puntong ito ay mas lalo ko lang naramdaman ang kanyang presensya. Pakiramdam ko ay sobrang lapit namin sa isa’t-isa. Pakiramdam ko ay ramdam na ramdam ko ang kanyang init mula sa kanyang katawan.

Inaamin kong hindi ko gusto ang nangyayaring ito ngunit wala na akong magagawa pa lalo pa at kakaiba ang kabog ng aking dibdib. Hindi ko magawang sawayin ang tinitibok ng katawan na ito. Maaring magagawa kong kontrolin ang kanyang isip at paggalaw ngunit kailanman ay hinding-hindi ko magagawang kontrolin ang kanyang nararadaman. Maaring isang Jessie ang nagkokontrol sa isipan at galaw ng katawan na ito ngunit kailanman ay hindi pa rin nawawala ang nararadaman nito na alam kong mula sa Chantal na iyon.

Buong akala ko ay sasagutin niya ang tanong kong iyon ngunit nagkakamali ako. Sa isang iglap ay mabilis akong napapikit muli. Kasing bilis ng hangin ang kanyang paggalaw. Basta kasunod kong naramdaman ay ang muling pagdapo ng kanyang halik sa aking labi.

Sa puntong ito ay hinawakan na rin niya ang aking leeg. Nais ko mang kumawala mula sa mga halik na iyon ngunit wala akong magagawa gayong nakahawak na ang kanyang kamay sa aking leeg dahilan upang makontrol niya ako. Isa pa ay tuluyan na rin niyang nakontrol ang katawan na ito. Kahit anong pagdidkta ang ginagawa ko ay hindi kailanman sinusunod ng katawan na ito kaya wala na akong ibang magawa pa kung hindi ang magpatianod sa halik ng lalaking ito.

“Lumaban ka, Chantal…” bulong niya at sa puntong ito ay tuluyan ko nang naramdaman ang pagbabago ng kanyang mga halik. Ang dating kalmadong halik niya ay naging marahas na.

Wala naman sigurong masama sa magiging desisyon ko, ano? Pagmamay-ari ko na naman ang katawan na ito. Kahit iisipin kong hindi ko gusto ang mga ito ngunit ramdam na ramdam ko mula sa katawan na ito ang totoong sinisigaw at iyon ay ang lumaban sa kanyang mga halik.

Hindi ako si Chantal. Hindi ako ang totoong nagmamay-ari ng katawan na ito ngunit wala na akong magagawa. Kung sasawayin ko ang tinitibok at ang lukso ng nararadaman ng katawan na ito ay maaring hindi magkakaintindihan ang aming isipan at ang pisikal na katawan ng dating Chantal.

Wala na akong magawa kung hindi ang sundin ng tinitibok ng puso ng katawan na ito. ilang segundo pa ang lumipas at napahawak na rin ako sa kanyang leeg. Sa puntong ito ay mas lalo ko lang siyang iginiit sa aking labi. Wala na akong ibang magawa pa kung hindi ang sundin ang dinidikta ng katawan na ito at isantabi na muna ang aking iniisip.

Lumaban ako sa halik niyang iyon…

Mas lalo ko lang naramdaman ang kanyang presensya mula sa aking labi. Sa puntong ito ay tuluyan na rin akong napapikit. Alam kong malalim na ang gabi at kailanman ay hindi ko pa rin nakalimuitang nasa loob pa rin kami ng paaralan na ito. Ngunit ano pa ba ang aking magagawa? Ano pa ba ang magagawa ko lalo pa at magkaiba ang prinsipyo ng aking isipan at ng katawan na ito. Kaya wala na akong magagawa pa kung hindi ang pagbigyan ang gusto ng katawan na ito- - - ang katawan ng dating Chantal.

Mas lalo ko lang naramdaman ang katahimikan sa loob ng silid na ito. Ang tunog ng aming paghahalikan ay mas lalong bumabalot sa buong silid. Hindi ko alam kung ano ang dating relasyon ng lalaking ito at ng dating Chantal ngunit ramdam na ramdam ko ang kakaibang halik na hatid nito sa katawan ni Chantal.

Hindi ako naniniwalang bago pa lamang silang nagkakilala. Hindi ko alam kung ano ang relasyon ng Kael na ito at ng dating Chantal na nagmamay-ari ng katawan na ito.

Naging marahas ang aming paghahalikan. Hindi ko na nagawang pansinin ang oras. Tuluyan na ring nanaig sa aking katawan ang nararadaman ko at tuluyan na ring nanahimik ang aking isipan. Hindi na nito magawang gumana pa sa puntong ito. Ni minsan ay nakakalimutan kong hindi ako ang tunay nangmamay-ari ng katawan na ito. Basta tanging alam ko na lamang ay ang pakiramdam na hatid ng mga halik ng lalaking ito..

Ilang minuto ang lumipas at muli na naman siyang kumawala sa mga halik naming iyon. Sa puntong ito ay nasa aking suot na uniporme na rin nakatuon ang kanyang mga kamay na animo’y unti-unti na niya itong hinubad. Napahinto lamang siya nang bumaling siya sa aking mga tingin.

“Sigurado ka bas a pasya mong ito, Chantal?” tanong niyang muli sa akin.

Inaaamin kong matinding pagkakabitin at pagkakasabik ang nararadaman ng katawan na ito ngayon. Nagdedeliryo pa nga ang aking mga mata na alam kong dahil iyon sa mga halik naming iyon.

Hindi ako sumagot sa halip ay mas lalo ko lang siyang tinitigan mula sa kanyang mga mata. Pinapakita ko sa kanya ang tunay na nararadaman ng katawan na ito. Sa halip ay sagutin ko ang tanong niyang iyon ay kasing bilis ng hanging kong hinalikan muli ang kanyang mga labi. Sa puntong ito ay ako na mismo ang nagtulak sa kanya dahilan upang siya ay mapasandal sa pader.

Hindi na rin siya nagpaligoy-ligoy pa. Kung tutuusin ay masuwerte ang lalaking ito dahil hindi ang Chantal na iyon ang nandito sa katawan na ito. Kung masama lang akong nilalang ay hinding-hindi ko pagbibigyan ang nararamdaman ni Chantal. Ngunit sino pa ako upang pagkaitan ang nararadaman ng dating Chantal? Ang ipagkait sa katawan na ito ang tunay nitong sinisigaw?

Mula sa aking leeg ay tuluyan nang dumapo ang mga kamay ni Mikael sa aking dibdib. Pansin na pansin ko na ang kanyang kamay na ngayon ay mabilis na tinatanggal ang mga butones sa suot kong uniporme. Habang lumilipas ang segundo ay mas lalo lang naging marahas ang aming paghahalikan. Ni ramdam na ramdam ko na ang pagkakabasa ng aking mgass labi. Walang humpay ang pagkagat ko sa malalambot niyang labi habang nakapikit ang dalawa kong mga mata.

Sa puntong ito ay tuluyan ko nang naradaman ang mga haplos ng kanyang kamay na ngayon ay nasa aking dibdib na. Kumbinsido na akong sa puntong ito ay tuluyan na niyang nabuksan ang suot kong uniporme. Hindi na rin ako umungol pa. Sa puntong ito ay mabilis niya akong iginiya dahilan upang sa puntong ito ay ako naman ang pinasandal niya sa pader.

Mula sa aking bibig ay mabilis na bumaba ang kanyang halik sa aking leeg. Sa puntong ito ay tuluyan na akong napapikit. Wala nang ibang laman ang akin isipan at ang aking nararadaman kung hindi ang maiinit niyang mga halik na alam kon ngayon ko pa lamang nararadaman.

Napahawak ako sa kanyang leeg habang mas lalo lang siyang idiniin sa akin dibdib. Siya na rin mismo ang naghubad sa suot kong bra at sa puntong ito ay ramdam na ramdam ko ang kanyang mga halik sa aking dibdib. Ang bawat pagsipsip niya sa magkabilang hiyas ko doon dahilan upang ako ay mapaangat ng paningin dahil sa walang humpay na pakiramdam na kailanman ay hinding-hindi ko magawang ipaliwanag.

Napa-awang ang aking bibig. Sa puntong ito ay labis na pagnanasa ang aking nararamdaman. Sa ilang daang taon kong pananatili sa mundong ito ay ito ang unang beses na mararadaman ko ito. Ni hindi ko na magawang kontrolin ang aking katawan sa puntong ito. Kahit ilang beses kong sinubukang paganahin ang aking pag-iisip ngunit hindi ko na iyon magawa pa lalo pa at tuluyan na akong nalunod sa kanyang mga ginagawa ngayon sa aking katawan.

Naging mabilis na ang pangyayari. Sa puntong ito ay dahan-dahang nang dumapo ang kanyang kamay sa aking suot na makitid na skirt. Mabiis niyang tinanggal ang lock mula sa aking tagiliran dahilan upang ito’y tuluyang bumagsak sa sahig. Nakapikit lang ako ngayon ngunit alam kong tuluyan na akong nakahubad sa puntong ito. Pansin na pansin ko na rin ang malamig na simoy ng hangin na dumadapo sa aking katawan.

Hindi nagtagal ay marahan kong binuksan ang aking mga mata. Lalo pa at naramdaman ko ang pagkawala ng presensya ni Kael mula sa aking malapitan. Unang bumungad sa aking paningin ang presensya niyang ngayon ay mabilis na hinubad ang kanyang suot na uniporme. Pakiramdam ko ay mabilis pa sa hangin ang kanyang naging paggalaw. Pansin na pansin ko rin ang pagkakasabik mula sa kanyang mukha. Ang pagkakasabik na alam kong hindi na siya makapaghintay pang gawin ang bagay na binabalak niya sa puntong ito.

Tumayo siya. Ngayon ay dumapo ang aking paningin sa nakahubad niyang katawan. Hindi ko alam kung bakit hindi ko magawang alisin ang aking paningin mula sa kanyang katawan. Ang maskuladong presensya nito na kahit saan ko ituon ang aking paningin ay mapapansin ko ang matitigas na presensya nito. Hindi ko magawang umiwas ng tingin ni pakiramdam ko ay mas pipiliin ko na lamang na nakatitig doon buong maghapon.

Hindi nagtagal ay kasunod kong napansin ay ang pagbagsak ng suot niyang pang-ibaba. Mabilis iyong bumagsak sa sahig at ngayon ay tanging underwear na lamang ang kanyang suot. Mula sa kanyang katawan ay marahan kong binaba ang aking paningin sa kanyang kalagitnaan at ngayon ay pansin na pansin ko ang bagay sa ilalim ng kanyang underwrar. Kapansin-pansin ang presensya nitong bakat na bakat mula sa labas.

Inalalayan niya akong mapatayo. Sa puntong ito ay dahan-dahang dumapo ang kanyang kamay sa suot kong underwear at saka marahan niya iyong ibinaba. Hindi ko na siya pinigilan pa sa halip ay nakatitig lamang dalawa kong mga mata sa kanyang presensya. Binalot ng matinding katahimikan ang buong silid at tanging ang nararadaman ko lang sa puntong ito ay ang bawat haplos niya sa aking katawan.

Kasunod kong naradaman ay kanyang kamay na dahan-dahang hinawakan ang aking binti saka niya iyong dahan-dahang inangat. Ngayon ay pansin ko na rin ang p*********i niyang matigas na tumutusok sa aking binti.

“Sigurado ka bang handa ka na, Chantal? Kapag naipasok ko na ito ay wala nang atrasan pa.” mahinang sambit niya sa akin. kapansin-pansin ang pang-aakit sa boses niyang iyon.

Hindi na ako sumagot pa. Siguro mula sa aking mga tingin ay nakukuha na rin niya ang magiging sagot ko sa sinabi niyang iyon. Tahimik lamang ako at kasunod kong naradaman ay ang dahan-dahang paggiya niya ng kanyang p*********i papasok sa akin.

Mabilis akong napahawak sa magkabilang balikat niya. Lalo pa sa puntong ito ay matinding sakit ang aking nararamdaman. Alam kong hindi pa niya tuluyan naipasok ang kanyang p*********i sa kaloob-looban ko ngunit pakiramdam ko ay dahan-dahan niyang winasak ang bituka ng katawan na ito.

Sa mabilis kong paggalaw na iyon ay kasabay rin n’on ay ang paghugot niyang muli sa kanyang p*********i. Siguro ay napansin niyang labis akong nasaktan sa pagbaon niyang iyon at kapansin-pansin rin iyon sa naging reaksyon ko.

“Dammit, Chantal. Virgin ka pa pala,” malutong na sambit niya at sa puntong ito ay dahan-dahan na naman niyang pinaramdam sa akin ang kahabaan niya. Muli akong napatitig sa kanyang mga mata ngunit sa puntong ito ay kakaibang paningin na ang naigawad ko doon. “I’ll make it slow. Huwag kang mag-alala, Chantal.” Muli niyang sambit.

Sa puntong ito ay muntik ko nang nakalimutang kakaibang katawan nga pala ito. Hindi si Jessie kung hindi ang mortal na si Chantal. Ngunit wala na akong magagawa pa. Lalo pa at ito naman ang sinisigaw ng katawan na ito.