Cindy’s POV
Napahugot ako ng sarili kong hininga nang makarating ako sa tapat ng paaralan. Kaagad rin akong bumaba sa aming kotse. Parang kailanman ay araw-araw akong nandito. Parang kailan lang ay araw-araw akong pumapasok sa paaralang ito at kasama ang mga taong sobrang lapit sa akin noon. Ramdam ko pa nga ang saya na siyang aking nararamdaman sa tuwing kasama ko ang mga taong iyon. Wala akong ibang maramdaman sa puntong ito kung hindi ang pagkakamiss lamang. Sobra akong namiss sa lahat-lahat.
Maaaring nagbago nan ga nang tuluyan ang aking buhay ngayon. Maaaring tuluyan nang nagbago ang ikot ng aking mundo ngunit masakit isipin na ang kapalit n’on ay ang pagkawala ang mga taong sobrang malapit sa akin. Sobrang sakit isipan na ang kapalit ng lahat ng yaman na mayroon ako ay ang pa
