ตอนที่ 4 น้ำกรดรดลงหัวใจ NC25+

1513 Words

“ว่าไงวะไอ้นัฐ...ไม่เจอกันชะนาน...หล่อขึ้นเป็นกอง” นครินทร์เงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าว่าเป็นใคร...นิชคุณ ศิริโรจน์ เพื่อนเก่าสมัยเรียนมาด้วยกันตั้งแต่อยู่มัธยมปีที่หนึ่ง จนวันนี้ถึงแยกย้ายไปดูแลกิจการของตนเองไปกันหมดแล้ว แต่ก็ยังคุยกันไม่ขาด “ไอ้คุณ...กูเป็นคนไม่ใช่ขี้...มึงมางานแต่งกู...กูจำได้...บอกว่าไม่ได้เจอกันนาน” นครินทร์ก้มหน้าเซ็นเอกสารต่อที่อยู่บนโต๊ะ “วีนัสเป็นไงบ้างวะ...วันนั้นกูไม่ได้เข้าไปทัก” นิชคุณถามเขากลับ “เธอสบายดี...” เขาพูดเบาๆ “มึงนี้ก็เนอะ...เหมือนฟ้าลิขิต จีบวีนัสตั้งแต่มัธยม แต่เธอไม่สนใจ จนมาวันนี้ได้แต่งงานกัน...แถมยังช่วยปลดหนี้ให้พ่อเธออีก” นิชคุณเขารู้ดีว่าหญิงสาวที่ชื่อวีนัส เธอเป็นดาวเด่นมาตั้งแต่มัธยมต้น เธอทั้งสวย...สง่า...เพราะแม่ของเธอเป็นชาวฝรั่งเศส ทำให้ชายหนุ่มต่างหลงรักเธอไม่ต่างจากเพื่อนของเขาที่แอบชอบเธอมาโดยตลอด...เหมือนว่าอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ก็ตาม “วีนัสเกลียดกูอย่างกับขี้...กูไม่รู้ว่าเธอจำกูได้หรือเปล่า...แต่กูคิดว่าเธอจำกูไม่ได้” “มึงก็บอกวีนัสไปดิ...ช่อกุหลาบที่ล็อกเกอร์ ในวันวาเลนไทน์ของทุกๆ ปี ตั้งแต่มอหนึ่งถึงมอหกมึงก็เป็นคนเอาไปวางไว้...ว่าเป็นของมึง” “วีนัสคงจะเชื่อกูเน๊อะ” นครินทร์ละจากกองเอกสาร เดินไปที่ริมหน้าต่างมองเห็นโค้งน้ำเจ้าพระยา “ทำไม...มีปัญหาอะไรนักหนา...กูละงงกับมึงจริงๆ” “มันซับซ้อน...กูไม่อยากจะเล่า” “มึงอยากเล่าเมื่อไหร่ก็เล่าแล้วกัน...แล้วมึงเคลียร์กิ๊กเก่ามึงยัง...” นิชคุณพูดถึงบุคคลที่สามอีกหนึ่งคน “ใคร...ตีช่าเหรอ” นครินทร์หันกลับมามองนิชคุณ “ใช่...นางจิกกัดมึงไม่ปล่อยเลยนิ...แล้วเรื่องแต่งงานของมึงเธอยังไม่รู้...ตอนนี้คงรู้แล้ว...มึงเชื่อดิ...ตีช่าต้องบินจากเมกามาหามึงแน่” “กูเลิกกับตีช่าเมื่อเดือนที่แล้ว” “มึงคอยดูทอร์นาโดลูกใหญ่จะมาหามึง” “กูเอาอยู่” นครินทร์หันกลับมามองนิชคุณแล้วยิ้มที่มุมปาก “พ่อคนเก่ง...มีอะไรให้กูช่วยก็บอกกูนะ...ส่วนวีนัส...” นิชคุณจะพูดต่อ นครินทร์จึงพูดแทรกขึ้น “รู้แล้ว...กูเอาอยู่” “กูไปแล้วนะ...พ่อคนเก่ง” นิชคุณลุกขึ้นจากโซฟาเดินออกไปจากห้องของเขา ให้เธอรู้ว่าเราเป็นคนเลวในสายตาของเธอ...ดีกว่าที่จะมารู้ความจริงที่โหดร้ายดีกว่า หญิงสาวนั่งดูรูปของพ่อตนเองในไอแพด มองด้วยความคิดถึง อยากให้พ่อได้เห็นเกรียตินิยม แต่พ่อของตนต้องมาฆ่าตัวตายเพราะเอาเงินไปลงทุนนับร้อยล้าน แต่ถูกโกง จึงมากู้เงินนครินทร์ พอไม่มีเงินคืนก็ฆ่าตัวตาย เพราะสัญญาผูกมัดให้พ่อต้องคืนเงินในระยะเวลาสามปีหลังจากการกู้เงิน ไม่งั้น บ้าน รถ และทรัพย์สินทั้งหมด ก็ถูกลิบไปเป็นของเจ้าหนี้ทั้งหมด รวมถึงตัวเธอด้วย เธอเห็นประตูเปิดเข้ามา จึงเก็บไอแพดใส่ลิ้นชัก ใช้มือคลี่รอยน้ำตา “ทำอะไรอยู่...” เขาเห็นรอยตาบนแก้มของเธอ ทำให้เขาอดถามไม่ได้ “ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน...มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ” หญิงสาวโน้มตัวลงนอน “เกี่ยวสิ...คุณเป็นเมียของผม” เขาเดินมานั่งบนเตียงข้างเธอ เธอขยับหนีเขา เขาจึงใช้มือจับแขนเธอไว้ “ปล่อยฉันนะ...นัฐ” รัมภามองเขาด้วยอารมณ์เกลียดชัง “วีนัส...ผมทำอะไรให้คุณโกรธแค้นได้ขนาดนี้” ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาว “คุณทำให้พ่อฉันต้องฆ่าตัวตาย” รัมภาปัดมือเขาออกจากตัว “ผมไม่ได้ทำอะไรพ่อคุณเลย...วีนัส คุณไปเอาความคิดนี้มาจากไหน” “คุณก็ไม่ต่างอะไรกับคนเลว...เลวที่สุด..” เธอจะตบใบหน้าเขา แต่เขาจับแขนเธอไว้ทัน และจับมือทั้งสองข้าง “วีนัส...ผมไม่เคยทำร้ายคุณหรือครอบครัวของคุณ...จำคำนี้เอาไว้” เขาพูดช้าๆ ชัดๆ “คนอื่นอาจจะเชื่อคุณ...แต่ฉันจะไม่ของฟัง...คำโกหกของคุณ...” รัมภามองใบหน้าเขาด้วยความเกลียดชัง “รัมภา...ผมไม่เคยขอให้คุณเชื่อ...” ชายหนุ่มจะพูดแต่เธอพูดขึ้นมาก่อน “นครินทร์...คุณอย่าเอาความดีเข้าตัวเอง...เพราะคุณมันเลว...ได้ยินไหมว่าคุณมันเลว” เธอพูดอย่างไม่ลดละ เขาถึงขีดสุด...สุดที่จะทนได้ “คำก็เลว...สองคำก็เลว...อยากลิ้มรสความเลวมากใช่ไหม...ผมจะทำให้คุณรู้ว่าผมมันเลว...อย่างที่คุณไม่เคยเห็น” ชายหนุ่มประกบริมฝีปากเธอไม่ทันตั้งตัว เธอจะหลบริมฝีปากของเขา แต่มือเขากลับประคองใบหน้าเธอไว้ทั้งสองข้าง เธอทั้งผลัก ทั้งหยิก ทั้งตี เขาก็ไม่ปล่อย เธอจึงกัดลิ้นของเขา “รัมภา” นครินทร์มองใบหน้าของเธอด้วยความโกรธถึงขีดสุด “ฉันเกลียดคุณ...นครินทร์...” หญิงสาวรีบลุกขึ้น แต่เขาไวกว่ากดเธอลงบนที่นอนเช่นเดิม “เกลียดผมมากใช่ไหม...ผมจะทำให้คุณเกลียดจนคุณลืมไม่ลงเลยทีเดียว...รัมภา” เขาถอดเนคไทออกจากคอ มัดมือเธอทั้งสองข้าง “ปล่อยฉันนะ....” หญิงสาวดิ้นรนจากเนคไทบนข้อมือทั้งสองข้าง “รัมภาคุณเรียกร้องความเจ็บปวดเองนะ...ผมเองก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน” เขาปลดดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม็ด แล้วโยนทิ้งไปข้างเตียง และปลดเข็มขัดออกเช่นกัน ปลดกางเกงสแล็คสีดำพร้อมกับบล็อกเซอร์สีดำอย่างรวดเร็ว ทำให้เธอเมินหน้าหนีเขา “มองผมรัมภา...และคุณจะมองผมไปชั่วชีวิต” เขาพูดเสียงดังแฝงด้วยอำนาจ เธอหันมาด้วยสายตาเกลียดชังเขาถึงที่สุด “ฉัน...เกลียด...คุณ” หญิงสาวเน้นทุกคำ “เกลียดมาก...ก็ต้องโดนมาก...มากกับการเกลียดผม” นครินทร์ดึงเชือกที่เอวเธอ ทำให้เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าได้รูปโค้งเว้า แต่ก็อวบอิ่ม อกใหญ่เกินตัวของเธอ ทำให้เขา ขยำแรงๆ ทั้งสองข้าง “รู้ไหมอกคุณสวยมากๆ ...วีนัส...” เขาพูดเบาๆ น้ำเสียงเร้าใจ “อยากทำอะไรก็เชิญ...” “ได้...ผมจะทำให้คุณเสร็จสมภิรมย์หมาย...จนคุณครางไม่เป็นศัพท์” เขายิ้มที่มุมปาก “ฉันจะไม่ปริปากร้องแม้นแต่ครั้งเดียว” หญิงสาวพูดกระแทกใส่เขา “แล้วมาคอยดูกัน” นครินทร์ใช้มือลูบไล้บนความเป็นหญิงสองเธอ น้ำในตัวเธอไหลออกมาให้เขาใช้นิ้วเกลี่ยเล่น แล้วเข้าริมฝีปาก ยิ้มเหมือนคนมีชัย “ร่างกายของคุณตอบสนองเร็วมากเลยนะ...วีนัส” เขามองใบหน้าเธอที่มองจะกินเลือดกินเนื้อเขา “ลองของผมสักหน่อย...ดูสิ..คุณจะเงียบ...หรือว่าจะคราง” เขาจับความเป็นชายถูไถบนความเป็นหญิงช้าๆ เหมือนลองใจ หญิงสาวกลับเม้นริมฝีปากไว้กลัวจะครางออกมา เขาจับเรียวขาเธอออกกว้างเป็นตัวเอ็ม จึงสอดเข้าไปทั้งลำ ทำให้เธอสะดุ้งด้วยความตกใจ เขาสอดเข้าออกเร็วขึ้นเรื่อยๆ ดันขาเธอออกกว้างขึ้น “วีนัส...คุณด้านตายเหรอ...” ชายหนุ่มล้อเธอ ขณะที่เธอกัดริมฝีปาก ไม่ให้ร้องออกมา เธอขมิบเข้า เขาจึงค้อมตัวเธอ ดันเข้าสุดออกสุด แล้วดันเข้าไปใหม่ “อืมม์...” หญิงสาวครางเบาๆ “ดังอีก...ผมชอบ...” เขาเข้าไปสุด และแช่เอาไว้ เธอปลดปล่อยมันออกมา เขาถอยออก และเข้าไปอีกขยับแรงๆ มือของเขายึดสะโพกของเธอไว้ แล้วดันเข้าออกถี่และรวจเร็ว “อ่าส์....” เขาปลดปล่อยออกมาบ้าง มองหญิงสาวที่หลั่งน้ำตาไม่ขาดสาย “หยุดร้องชะ...” เขาใช้มือปลดปลดเนคไทออกจากมือเธอ เธอจึงนอนนิ่งหลั่งตาเงียบ ขณะที่เขาใส่เสื้อคลุมแล้วเดินออกไป วีนัส...ผมไม่เคยที่อยากทำร้ายคุณ...เพราะน้ำตาคุณทุกหยด...รู้ไหมว่ามันเหมือน...น้ำกรดลดหัวใจ...แต่ผมยอมเป็นคนเลวในสายตาคุณดีกว่า...ดีว่าที่คุณจะรู้ความจริง...ที่เลวร้าย... ใครใจดีติดหัวใจ และคอมเม้นท์ให้ไรท์ด้วยนะจ๊ะ จะเป็นการสร้างกำลังใจให้ไรท์มากไรท์ กราบขอบพระคุณคนที่มาคอมเม้นท์ และกดหัวใจให้ไรท์ล่วงหน้า

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more