อาณาเขตของตัวร้าย

1401 Words

ตอนที่ 11 อาณาเขตของตัวร้าย “มิลลิอยากคุยกับคุณราเชนท์” มะลิ ต่อรองกับ ธเนศ มือขวาของเขา เพราะตั้งแต่ขึ้นรถมาจึงถึงห้องพักนักโทษในตึกโชติวัฒน์เธอยังไม่ได้คุยกับเขาสักคำ และแน่ใจว่ายังไงเขาก็คงไม่เข้าใจถึงเจตนาอันดีของเธออย่างแน่นอน ว่าการยอมมากับเขาอย่างง่ายดายเช่นนี้ เพราะเธอหวังดีกับเขามากแค่ไหน “คุณราเชนท์มีงานด่วนไม่สะดวกวันนี้ครับ” ปัง! ประตูถูกปิดลงอย่างรวดเร็ว และมะลิก็ตระหนักได้ว่าตัวเองถูกควบคุมเสรีภาพโดยสิ้นเชิงแล้ว ใจร้าย ใจร้าย ใจร้าย ใจร้าย ได้ทะลุมิติเข้ามาอีกครั้ง นึกว่าจะได้สวยๆเชิ่ดๆ มีผู้ชายมารุมล้อม เอาอกเอาใจสารพัด แต่นี่อะไรกัน! กลับมาถูกขังในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ มองเห็นเพียงท้องฟ้าของเมืองอมร ที่สำคัญคือใช้อินเตอร์เน็ตไม่ได้ แล้วยังไงเธอจะดูข้อมูลข่าวสาร โซเชียลของโลกนี้ได้ยังไง ที่สำคัญจะอ่านนิยายในแอพไม่ได้ และเธอจะไม่มีทางรู้ตอนจบของนิยายเรื่องนี้เลย เวรกรรม!! รู้งี้ยอมจ่ายเหรียญซื้อในตอนแรกก็ดี ไม่น่างกเลย! ยืนยันตัวตนสำเร็จ เสียงประตูด้านหน้าดังขึ้น ก่อนที่รถเข็นอาหารเล็กๆจะเคลื่อนเข้ามา ผู้หญิงวัยกลางคนอายุประมาณหกสิบปีเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เป็นมิตร “อาหารมื้อเย็นค่ะคุณมะลิ” “ป้าจิตใช่มั้ยคะ?” “ใช่ค่ะ รู้ชื่อป้าจากธเนศใช่มั้ยคะ” รู้จากนิยายจ้ะป้า! “ป้าจะเป็นคนดูแลเรื่องอาหารการกินให้คุณมะลิ และเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ค่ะ” “ขอบคุณมากค่ะ น่ากินจัง” กลิ่นอาหารที่หอมฉุยนั้นทำให้เธอเริ่มจะหิวขึ้นมา หญิงสาวถึงยิ้มหวานและขยับมานั่งยังเก้าอี้โต๊ะอาหารมุมห้อง ด้วยตอนนี้ต้องการเติมพลังให้ตัวเอง และอยากผูกมิตรกับคนในนี้ไว้ เพราะไม่มีประโยชน์อะไรที่ต้องมาเป็นตัวละครงี่เง่าที่สร้างความน่ารำคาญให้กับผู้อ่าน ยังไงก็มีข้าวกิน มีที่ให้ซุกหัวนอน ร่างกายก็เหมือนจะแข็งแรงดี ไม่เจ็บไม่ปวด เพราะฉะนั้นกินให้อิ่มก่อนดีกว่า “ป้าอยู่ที่นี่มานานแล้วเหรอจ้ะ?” เธอเริ่มชวนคุยเมื่อเริ่มจะอิ่มแล้ว แม้จะรู้ข้อมูลมาบ้างในนิยายว่า แม่บ้านคนนี้อยู่กับ ราเชนท์ มาหลายปีแล้วตั้งแต่รู่นพ่อของเขา “ตั้งแต่คุณหนูทั้งสองยังเด็กเลยค่ะ” คุณหนูทั้งสอง! “ป้าคงหมายถึงคุณรัชชา ที่เป็นน้องสาวคุณราเชนท์ด้วยใช่มั้ยคะ?” ประโยคของเธอทำให้ ป้าจิต ชะงักเล็กน้อย “เอ่อใช่ค่ะ แต่คุณมะลิรู้ได้ยังไงคะ” หนูอ่านนิยายมาจ้ะป้า “หนูเดาเอาค่ะ ..เคยได้ยินว่าน้องสาวคุณราเชนท์ ค่อนข้างเก็บตัว” รัชชา เป็นน้องสาวของตัวร้ายที่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ตั้งแต่อายุสิบห้า ทำให้ร่างกายช่วงล่างของเธอเป็นอัมพาตเดินไม่ได้ และนั่นเป็นเหตุให้รัชชา เก็บตัวอยู่แต่ในตึกโชติวัฒน์มาตลอด ไม่ออกไปเจอโลกภายนอก ว่ากันว่า ราเชนท์ รักน้องสาวมาก ปัจจุบันเขาให้ รัชชา พักอยู่ในตึกโชติวัฒน์ชั้นยี่สิบแปดที่มีระบบความปลอดภัยขั้นสูง โดยมีคนดูแลอย่างใกล้ชิด และมีครูมาสอนที่นี่ นานๆครั้งถึงจะได้ออกไปข้างนอก ซึ่งต้องมีระบบคุ้มกันอย่างเข้มงวด ในนิยายเอ่ยถึงน้องสาวเขาอยู่ประมาณสองตอน หลังจากนั้นก็เป็นเรื่องราวของพระนาง ผู้อ่านอย่างเธอจึงไม่ทราบรายละเอียดที่ลึกซึ้งในส่วนนี้มากนัก “งั้นป้าขอตัวก่อนนะคะ ถ้าคุณมะลิเริ่มอิ่มแล้ว” ป้าจิต เหมือนไม่อยากจะคุยเรื่องนี้จึงรีบตัดบท “จะรีบไปไหนละป้า หนูยังไม่ได้กินผลไม้เลย” “งั้นคุณมะลิกินเสร็จก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวป้ามาเก็บอีกที” “ป้าคะ แล้วตอนนี้คุณรัชชายังพักอยู่ชั้นยี่สิบหกมั้ย?” เธอถามต่อด้วยความใคร่รู้ นั่นทำให้อีกฝ่ายชะงักเล็กน้อย และก็ต้องรู้สึกเสียวสันหลังวาบ เมื่อได้ยินเสียงระบบของประตูด้านหน้าดัง ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก ร่างหนาของ ราเชนท์ ยืนอยู่ตรงนั้นก่อนจะสาวเท้าเข้ามา “คุณราเชนท์” “ป้าออกไปก่อน” น้ำเสียงราบเรียบ ดั่งน้ำแข็งขั้วโลกเหนือแช่ในช่องฟรีซอีกที แถมหน้าหล่อเหลานั้นยังบึ้งตึงในระดับสิบ เห็นเพียงแค่นั้น ป้าจิต ก็รีบลนลานออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เจ้าหนูตัวแสบนั่งกิน ฝรั่งเฉาะอย่างสบายใจ “นึกว่าเจ้านายใหญ่โชติวัฒน์จะไม่ยอมลดตัวลงมาคุยกับพนักงานใหม่ซะแล้ว!” เอ่ยไปก็ยัดผลไม้เข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ ไม่ใส่ใจว่าตัวร้ายรูปหล่อจะหน้าอึมครึมขึ้น “ฉันไม่รู้ว่าตอนที่เธอแฮกเข้ามาในระบบของRN เธอรู้อะไรบ้าง แต่อย่ามาคิดวุ่นวายกับน้องสาวฉันเด็ดขาด” เสียงดุเข้มนั้นจริงจัง จนมะลิรู้สึกขนลุก สมแล้วที่เป็นตัวร้าย แค่ฟังน้ำเสียงก็สั่นแล้ว! “หนูจะไปทำอะไรได้ละคะท่านเจ้านาย โดนขังอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆแบบนี้ จะใช้มือถือและอินเตอร์เน็ตยังไม่ได้เลย” เธอหันมามองเขาตาเขียวอย่างไม่พอใจ “และคุณบอกที่บ้านฉันว่าจะให้มาช่วยงาน แต่มากักขังลิดรอนสิทธิเสรีภาพกันแบบนี้ มันจะเกินไปหน่อยนะ!” อย่าคิดว่าหล่อ แล้วเธอจะไม่โกรธนะ! “เธอควรจะขอบคุณฉันต่างหาก” ราเชนท์ ยักไหล่ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นกอดอก ดวงตาคู่สีถ่านหลุบต่ำมองคนตรงหน้า ที่แม้จะต่อว่าเขาแต่ก็ไม่มีท่าทีจะสลดเลยแม้แต่น้อย “ขอบคุณ? ขอบคุณเรื่องอะไรไม่ทราบ?” คิ้วสวยย่นเข้าหากัน “ก็ขอบคุณที่ฉันยังไว้ชีวิตเธอ” นี่ถือเป็นบุญคุณมากเลยใช่มั้ย!! “......” “เพราะฉะนั้นอยู่ที่นี่เงียบๆ และช่วยสงบปากสงบคำหน่อย ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน” ร่างหนาสาวเท้าเข้ามาใกล้จนเกือบจะชิดตัวเธอ แต่ มะลิ ไม่รู้สึกหวั่นเกรงแม้เพียงนิด “หมดความอดทนแล้วจะทำไม? จะฆ่าหนูเลยรึไง?” “คิดว่าฉันจะให้เธอหนีความผิด ด้วยการตายง่ายๆอย่างงั้นเหรอ?” ราเชนท์ ตอบเสียงราบเรียบ เมื่อหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ คนตัวเล็กกว่าเงยขึ้นมองหน้าเขาเหมือนจะตั้งคำถาม “ห๊ะ!” มีการลงโทษอะไรที่โหดกว่าการฆ่าให้ตายอีกเหรอ? “เธอทำให้ฉันทรมาน บอกแล้วไงเธอต้องชดใช้” ร่างหนามายืนอยู่ตรงหน้าเธอ ระหว่างกึ่งกลางกายของเขาอยู่ในระดับเดียวกับสายตาของเธอพอดี พลันลำคอของ มะลิ ก็เหมือนจะเริ่มแห้งผากอีกครั้ง เมื่อนึกถึงความเร่าร้อนในครั้งแรกที่เธอทะลุมิติเข้ามาในตอนนั้น “ชดใช้ยังไง?” ต้องให้ทำอย่างไง เขาถึงจะไว้ใจและเชื่อใจว่าเธอต้องการเข้ามาช่วยเขาจริงๆ เธอไม่อยากให้เขาต้องมีจุดจบเหมือนนิยายเสียหน่อย “เริ่มแรกทำให้ฉันหายทรมานก่อน” เสียงของตัวร้ายอ่อนลง ขณะดึงมือของเธอไปกอบกุมท่องลำระหว่างกึ่งกลางกายภายในกางเกงชิโน ความแข็งร้อนของลำเอ็นใหญ่นั้นทำให้สองแก้มของ มะลิ แดงซ่านขึ้นมาโดยอัตโนมัติ แม้วันนั้นเธอกับเขาจะเริงรักกันอย่างเร่าร้อน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้จับแบบมีสติครบถ้วนจริงๆ “คะ...คุณราเชนท์” น้ำเสียงเธอตะกุกตะกักขึ้น และขยับตัวหนี ทว่าราเชนท์ดันตัวเธอไว้ มุมปากหยักของเขากระตุกยิ้มขึ้นอย่างร้ายกาจ เมื่อเห็นท่าทีของเจ้าหนูตัวแสบที่เริ่มจะร้อนรน “ว่าไงละ แค่นี้ปอดแล้วเหรอไง? ไหนบอกว่าตั้งใจจะเข้ามาช่วยฉันตั้งแต่แรก รึว่าเธอเป็นคนประเภทพูดไปเรื่อย ในวงการแฮกเกอร์ถือว่าเสียเครดิตมากนะหนูมะลิ” เกี่ยวอะไรกับวงการแฮกเกอร์หว่า? “คุณอยากให้ฉันทำอะไร” ใบหน้าเธอแดงก่ำไปจนใบหู “ถอดกางเกงออกซิ ..แล้วเอามันออกมาทำให้มันสงบ” *****************

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more