หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาเชื่องช้าเพื่อปรับสายตากับแสงตะวันที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องกว้างเธอมองไปข้างๆ ตัวเองที่จ่างซุนอู๋จี้หลับนอนทุกค่ำคืน แต่ทว่าเขากลับไม่อยู่บนตั่งเตียงแล้ว เธอจึงค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งรู้สึกเวียนหัวอย่างมาก อาจเป็นเพราะเธอนอนเกินไป ม่านถัวก้าวเดินเข้ามาประคองนางนั่งลงใช้เท้าห้อยเรียวขาข้างๆ เตียง
“เป็นเช่นไรบ้างเพคะ รู้สึกหัวจะปวดหรือไม่เพคะ” ม่านถัวเอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่พุดตานกลับหัวเราะออกมาเพราะคำพูดของม่านถัวที่เอ่ยถามว่า ‘หัวจะปวด’
“ข้ารู้สึกหัวจะปวดเล็กน้อย ข้ารู้สึกว่าตัวเองนอนไปนานมากเลย และรู้สึกสดชื่นมากๆ ด้วย” พุดตานเอ่ยบอกเช่นนี้ แล้วรับถ้วยน้ำชาจากม่านถัว เป็นชาดอกท้อพุดตานยกถ้วยน้ำชาขึ้นดื่มช้าๆ ด้วยความร้อนจนหมดถ้วย เพราะกระหายน้ำ
“ฟูเหรินหลับไปถึงสองวันสองคืน” ม่านถัวเอ่ยบอกรับถ้วยชาจากมือของเธอ เธอมองม่านถัวด้วยความตกใจ
“สองวันเชียวหรือ” พุดตานเอ่ยบอกด้ว
