“ข้าดีใจจังเลยที่เจ้าหายป่วยสักที”
หลินเสี้ยนเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ขณะนำหมูชิ้นบางลงในหม้อน้ำเดือดที่อยู่ในเตา ส่วนในหม้อนั้นเป็นสีแดงจากพริกหลากหลายชนิด โดยเพราะฮวาเจียวที่ทำให้ชาลิ้น คนที่สอนพวกนางกินหมูชิ้นบางก็คือพุดตานนั้นเอง เพราะเธอชอบกินหม่าล่าเป็นที่สุดตอนที่เธออยู่ในโลกปัจจุบัน อาทิตย์หนึ่งต้องไปร้านหม่าล่า ไม่ว่าหม่าล่าไหนเธอก็กินได้หมด ขอให้เป็นหม่าล่าก็พอแล้ว
“ป่วยครั้งนี้ โชคดีวันหน้า ขอให้เจ้าแข็งแรง ร่าเริงแจ่มใส พวกเราก็พอใจแล้ว” ว่านซีซีเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม มองไปยังพุดตานที่กำลังนำหมูออกจากหม้อ
“ขอบคุณนะ” พุดตานเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม
“ว่าแต่ซู่ซู่ทำไมเจ้าไม่ค่อยพูดเลย ยังไม่สบายอยู่อีกหรือ หรือว่าเจ้ามีอะไรในใจหรือเปล่า บอกพวกเราได้นะ” หยางหลินหลังเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ข้าไม่เป็นไรข้าสบายดีแล้ว” พุดตานเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม
“ต้าหวางดูแลเจ้าดีอย่างนี้ จะไม่หายดีได้อย่างไร”
