“น้ำ...น้ำ...”
เสียงแผ่วเบาดังมาจากพุดตานที่นอนอยู่บนตั่งเตียง พร้อมกับมือเรียวที่กระดิกเบาๆ ให้จ่างซุนอู๋จี้รับรู้ว่าเธอนั้นรู้สึกตัวแล้ว โดยที่จ่างซุนอู๋จี้หลับอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง เขาลืมตามองเธอที่ละเมอเบาๆ ด้วยความดีใจหลังที่เธอหลับไปสามวันสามคืนเต็มๆ เขาจึงรีบรินน้ำชาใส่ถ้วย นั่งบนตั่งเตียงประคองเธอลุกขึ้นนั่ง เขาเองนั่งช้อนหลังเธอให้เธอพิงอกแกร่งของเขา
เขาค่อยๆ รินน้ำใส่ริมฝีปากบางช้าๆ กลัวว่าเธอจะสำลัก แล้วใช้ผ้าสะอาดเช็ดที่ริมฝีปากบาง เธอค่อยๆ ลืมตาช้าๆ เพื่อปรับแสงในกระโจมหลังใหญ่หลังจากที่เธอหลับมาสามวันเต็มๆ พุดตานหันไปมาคนตัวหนาที่ประคองเธอนั่ง
“ต้าหวาง” เธอเอ่ยเรียกเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เขาใช้มือหนาโอบกอดเธอแนบชิดด้วยความรักและดีใจที่เธอฟื้นขึ้นมา
“ม่านถัว ม่านถัว” อู๋จี้ร้องเรียกม่านถัว ม่านถัวก้าวเดินเข้ามาพร้อมกับอ้วนเสี้ยวพวกนางมีท่าทีดีใจยิ่งนักที่เห็นพุดตานฟื้นขึ
